Nog steeds lekker weer

Het begint een bonsaiblog te lijken, maar dat is het echt niet hoor. Ik ben alleen zo lekker bezig en op deze manier kan ik mooi bijhouden wanneer ik wat met de boompjes heb gedaan.

Gisteren was ik door omstandigheden vrij (nee, helaas niet vanwege Gronings Ontzet, daar krijgen ambtenaren sinds een paar jaar geen vrij meer voor). Ik keek eens naar de plantjes die buiten staan, waaronder een ficus. Deze heb ik geërfd van mijn oma, zo'n 14 jaar terug. In deze periode is hij niet gegroeid, zo lijkt het, en ik ben bang dat ik daar volledig de schuld voor op me moet nemen. Hij heeft het overleefd, dat is het wel. Maar bovenin zitten wel leuke takjes, terwijl onderin 1 uitloper zit. Ik prakkiseerde niet lang, pakte een snoeischaar en knipte de top af.

Stekjes van de ficus

Nu is het een hele kale stam, maar hopelijk komt er onderaan meer blad. Van de takjes bovenin sneed ik nog stekjes. Volgens mij is het stekken van een ficus mij slechts één keer gelukt. Laat dit maar de tweede keer zijn, zo bedacht ik me.

Uitloper van de kurkeik

Daarnaast zag ik zojuist tot mijn blijdschap dat een kurkeikje, dat ik al had opgegeven, want helemaal bruin blad, onderaan uitloopt. Ik stond nog net niet te springen van blijdschap, want ik heb namelijk spierpijn van tafeltennis donderdagavond en nogal enthousiast wii-en zojuist.

Ja, wii-en.. zo'n computerspel, waarbij je zelf in beweging blijft. Al jaren had ik niet getennist en nu voel ik dat aan m'n bovenarm. Na nog even 10 minuten op het balanceboard heb ik nog meer spierpijn in de bovenbenen. Tijdens het sporten, tennis en baseball dit keer, probeer ik altijd zo goed mogelijk de houding aan te nemen, die bij de originele sport ook hoort. Een beetje met gebogen knieën dus. En dat werkt, kennelijk.

Nog meer bonsai

'Foei, wat een woei', zo zou je het weer momenteel kunnen omschrijven. Gelukkig is daar in de tuin niet zo veel van te merken.

Het was een heerlijke week. Tafeltennis begon weer. Ik heb zo'n 2 uur intensief getraind, was moe, kreeg spierpijn maar voel me goed. Donderdag en vrijdagmiddag nam ik vrij, om lekker in de tuin te zitten. Een week terug hebben we iemand met een bosmaaier het onkruid tussen de tegels weg laten halen. Ineens is in de tuin zijn weer fijn. Ik ben gek op een tuin, maar niet zo op tuinieren. Ik houd van een groene tuin en dat is dan weer handig als je niet van tuinieren houdt, maar het onkruid tussen de tegels was teveel groen én teveel werk om weg te halen. Zo verging mij het plezier van de tuin een beetje. Dat is nu gelukkig weer terug.

De afgelopen week heb ik gesnoeid, een aantal bomen achterin de tuin is veel te groot geworden. Een oerwoud, noemt mijn man het. In het voorjaar kon ik er nog doorlopen, nu niet meer, ook al zit de groene container al voor de tweede keer vol met snoeiwerk.

Lijsterbes

Stukje bij beetje haal ik ook steeds meer onkruid uit de borders. Haagwinde en heermoes woekert tussen de gewenste planten door. Terwijl ik dit verwijder, kom ik ook zaailingen van bomen en struiken tegen. Ongewenst op die plek, dus onkruid, maar met potentieel. Enthousiast heb ik er een aantal in potjes gezet. Meer bonsai in de dop. Weer met weinig overlevingskans, omdat dit een verkeerde tijd van het jaar is voor oppotten. Maar ach, anders moesten ze toch dood.

Liguster

Een klein lijsterbesje zette ik in een grillig schaaltje. Eigenlijk hoop ik wel dat deze het redt, want het ziet er nou precies zo uit als ik me voorgesteld had. Daarom ook zo gezet, dat het niet zo snel uitdroogt. Een kleine liguster heb ik in een grotere pot gezet. Als deze overleefd, en het lijsterbesje niet, komt die in dat schaaltje. De lijsterbessen op de steen lijken aan te slaan. Niet allemaal, maar ze zien er nog beter uit dan ik verwacht had. Wie weet hoe dat gaat.

Zo staan ze nu bij elkaar op een tafeltje voor de schutting, waar ze de hele dag zo'n beetje in de halfschaduw staan.

Gisterenavond hebben we ook nog een leuk feest gehad. Mijn schoonzus werd 50 jaar. Ook al heb ik me helemaal uitgeleefd op de dansvloer en werd het vrij laat, de pijn is nog steeds binnen de perken. Ik werd zojuist wel ineens heel moe. Nu dus lekker verder van de tuin genieten.

Hobby

"Hoe blijven Japanse boompjes in pot zo klein?" Deze vraag werd ruim 30 jaar terug gesteld bij het programma 'Daar vraag je me wat', waar wij thuis graag naar keken. Voor het eerst maakte ik kennis met bonsai, de Japanse kunst van een boom in pot. Zo'n boom ziet eruit als een volwassen boom die al een vol leven achter zich heeft. Vooral dat laatste is erg belangrijk. En de balans in de vormgeving. Dat leerde ik allemaal veel later.

De dag nadat het programma op de buis was, zocht ik boeken over dit onderwerp in de bibliotheek. Zo ging dat toen nog. Er was zowaar informatie, niet veel trouwens. Helaas bleken de boompjes vooral buiten te horen en had ik bij mijn ouders niet zoveel ruimte. Ik probeerde van alles binnen, maar dat werd geen succes.

Granaatappel uit 1996

Jaren later, toen ik zelfstandig woonde, had ik diverse boompjes buiten op een balkon. Toen mijn leven een wending nam, en ik voornamelijk niet thuis was, bleek deze hobby daar niet tegen te kunnen. De boompjes al helemaal niet.

Inmiddels zijn we jaren, zelfs decennia verder. Halverwege de jaren '90 vierde mijn hobby hoogtijdagen. Ik had (weer) een balkon vol met boompjes en toen we verhuisden naar een eengezinswoning, speciale ruimte in de tuin. Binnen stond de vensterbank vol en ik werd lid van een bonsaivereniging. In ordners hield ik een archief bij over de vorderingen en ik maakte massa's foto's. Analoog! Ze liggen nog steeds ergens in een doos. Allemaal erg leuk, maar weer overleefden de meeste boompjes niet. Af en toe vergat ik ze bijvoorbeeld water te geven, en aangezien ze in een kleine pot leven, kunnen ze daar niet zo goed tegen.

Toen ik er achter kwam dat ik misschien beter in kon zetten op een makkelijke variant van mijn hobby, gericht op de toekomst, werden veel exemplaren in de tuin gezet. Uitdrogen is er niet meer bij, nu hoef  ik ze alleen nog maar klein te houden. In de tuin worden de stammen mooi dik, beter dan in een pot. Over het algemeen lukt het best. Het feit dat ik geen metershoge kastanje- of eikenboom in de tuin wil, is wel een stok achter de deur. Bij enkele bomen ging het toch mis. Zo heb ik nu een volgroeide appelboom. Ook leuk.

Gelegenheids 'kas'

Eén binnenbonsai doet het al sinds 1996: een granaatappel. Er waren er ooit ongeveer 10, deze laatste is een volhouder. In een echt kleine pot durf ik 'm niet meer te zetten, trouwens.

Na jarenlang mijn hobby op een laag pitje te hebben gehad, ging het afgelopen jaar in Portugal weer kriebelen. Eerder was ik thuis alweer aan de slag gegaan met mandarijnenpitten. In Portugal staan zoveel mooie kurkeiken! En rond ons huisje stonden veel zaailingen. Hoewel deze in het verleden het vaak niet redden als ik ze meenam, besloot ik het weer te proberen. De exemplaren die ik uitkoos, stonden toch op plekken waar ze nooit een grote boom kunnen worden. Onder onze veranda, bijvoorbeeld. Tot mijn blijdschap vond ik daar ook een klein olijfboompje! Ik maakte van een frisdrankfles een 'kas' en zo kwamen ze mee naar Nederland.

2 kurkeikjes en een olijf

Vanmiddag heb ik deze boompjes overgezet in echte potten. De kurkeikjes hadden niet echt veel wortel, maar ze lijken het te redden. Juist degene met een redelijke wortelkluit werd bruin. Het olijfje ziet er gewoon goed uit.

Eenmaal bezig nam ik ook andere boompjes in de tuin onderhanden. Laatst viel een pot kapot, deze boompjes zijn weer gepot. En een aantal zaailingen van de lijsterbes, waar mijn tuin vol mee staat, heb ik op een steen gepoot. Ziet dat er niet leuk uit? Overlevingskans nihil, maar ik heb weer een foto voor de verzameling. Digitaal dit keer.

Lijsterbes op steen

Tot mijn grote frustratie voel ik deze bezigheden nu wel in schouders en handen. Daar had ik niet op gerekend, maar het trekt vanzelf weer weg, ga ik van uit. Toch bizar eigenlijk, dat ik na al die jaren nog steeds ergens in kan duiken, zonder na te denken over eventuele gevolgen. Ik denk echt totaal niet over pijn, die ik kan krijgen door bepaalde bezigheden. Tot zover acceptatie en gewenning.

Gelukkig, doordat het kleine boompjes zijn (en blijven) heb ik voor de vormgeving in de toekomst geen dik ijzerdraad nodig om te vormen. De grote exemplaren worden door liefhebbers bewerkt met dremels en gevormd met dik draad. Zo krijgen ze hun 'oude' uiterlijk. Mijn boompjes moeten eerst maar eens in leven blijven.