Terwijl ik bijna elke dag wandel, zwem en tafeltennis, lijkt jeu de boule me nu te nekken. Vandaag stond ik op met spierpijn in de schouders, als ik buk voel ik het onderin de rug en mijn handen doen zeer.
Eergisteren heb ik me goed geweerd tijdens een tafeltennistoernooi op de camping, geen problemen daar, maar de zware metalen ballen zijn kennelijk net even teveel. Een hele dag pijn en moe, van fibromyalgie krijg je geen vakantie, dat is duidelijk.
Gelukkig hoef ik ook niet veel. Vandaag verloor ik dus weer op het nippertje met jeu de boule, coachte ik een 'waterpoloteam' dat zichzelf eigenlijk best goed redde, zwom zelf nog een aantal baantjes en wist (eindelijk) te winnen met Kolonisten van Catan.
Vanavond wordt er voor me (ons) gekookt, dat is ook wel fijn, en morgen naar Setubal. Daar zijn we nog nooit geweest, weer eens wat nieuws in deze omgeving. Na deze paar rustige dagen moet dat weer kunnen.
woensdag 29 juli 2015
maandag 20 juli 2015
Voortgang
30 baantjes zwom ik net. Gisteren ook al. Eigenlijk valt het me wat tegen. 30 baantjes in ongeveer 20 minuten en een enorme spierpijn. Een paar jaar terug zwom ik nog 2 kilometer binnen het uur! Maar dat was toen, dit is nu.
Het is vooruitgang. Het gaat al makkelijker, voor mijn gevoel, dan de 20 baantjes aan het begin van de week. Wandelen doe ik ook nog dagelijks en met tafeltennis is mijn ontwikkeling uitstekend. De trainer (mijn man) is trots op me.
De komende dagen gaan we naar Lissabon. Tegenwoordig zoeken we voor een paar nachten onderkomen, zodat zo'n grote stad niet in 1x gezien hoeft te worden. Terwijl dochter en ik onze rust nemen, kunnen man en zoon dan grote sportzaken bezoeken. Iedereen blij.
Het is vooruitgang. Het gaat al makkelijker, voor mijn gevoel, dan de 20 baantjes aan het begin van de week. Wandelen doe ik ook nog dagelijks en met tafeltennis is mijn ontwikkeling uitstekend. De trainer (mijn man) is trots op me.
De komende dagen gaan we naar Lissabon. Tegenwoordig zoeken we voor een paar nachten onderkomen, zodat zo'n grote stad niet in 1x gezien hoeft te worden. Terwijl dochter en ik onze rust nemen, kunnen man en zoon dan grote sportzaken bezoeken. Iedereen blij.
Verandering!
Jeetje, wat een saaie blog is dit aan het worden! Ik las eens terug en betrapte mezelf op een reactie als "Ja, oké Ria, je hebt pijn en je doet je best veel te bewegen. Fijn voor je... next!"
Teveel verdedigen, uitleg en herhaling, te weinig wat ik eigenlijk wilde. Goed dat ik nu weet hoe het niet moet (hoop ik) Tijd om een iets andere richting in te slaan.
En dat ik pijn heb en toch beweeg... dat is nu dus bekend.
Teveel verdedigen, uitleg en herhaling, te weinig wat ik eigenlijk wilde. Goed dat ik nu weet hoe het niet moet (hoop ik) Tijd om een iets andere richting in te slaan.
En dat ik pijn heb en toch beweeg... dat is nu dus bekend.
zondag 19 juli 2015
Vakantie
Het lijkt een uitkomst voor iedereen met pijn: vakantie. Doen wat je wilt, niets moet, alles mag.
Tegenvaller.
Voorgaande jaren was ik moe moe moe en deed ik inderdaad niet zoveel op vakantie, buiten de bezoekjes aan locale toeristische attracties. Ik lag in de zon of schaduw, hing op een stoel of lag zelfs in bed, en las of speelde een spelletje. In tegenstelling tot wat je zou denken, werkt dat dus averechts. Het werd niet beter, de pijn en vermoeidheid werden erger. Na de vakantie moest ik conditie opbouwen, wat altijd lastiger is dan af laten breken.
Dit jaar ging ik het anders doen. Toegegeven, dat voornemen had ik 2 jaar terug ook, maar nu echt. En... het lukt gelukkig. Op de camping wordt 's morgens door een aantal mensen gewandeld en ik wandel mee. Niet al te vroeg, maar voor de ergste hitte aan. We bouwen op van een half uur tot al bijna een uur. Over zandpaden best intensief voor mij.
Daarnaast zwem ik. Niet veel, tot nu toe hooguit 20 baantjes in een zwembad van zo'n 20 meter, maar met mijn tempo is dat toch weer ongeveer 20 minuten. Het is beweging! Als klap op de vuurpijl speel ik ook hier tafeltennis. Elke dag! Mijn man, een goede amateur, traint me en dit werpt al z'n vruchten af. Terwijl ik met hem mijn fore- en backhand train, speel ik partijtjes tegen mijn zoon, die helaas ook beter wordt. Vandaag versloeg hij mij voor het eerst. Maar mijn trainer is positief verrast over de geboekte vooruitgang in de afgelopen 5 dagen.
Ik reken niet op gouden bergen, de heenreis was lang en zwaar en de terugreis zal dat ook zijn. Toch hoop ik in elk geval op een status quo; uitgerust en ontspannen verder gaan waar ik was in plaats van weer een jaar opbouwen wat ik in 3 weken kwijtraakte. En misschien? Misschien kom ik dit keer wel fitter thuis (fingers crossed)
Tegenvaller.
Voorgaande jaren was ik moe moe moe en deed ik inderdaad niet zoveel op vakantie, buiten de bezoekjes aan locale toeristische attracties. Ik lag in de zon of schaduw, hing op een stoel of lag zelfs in bed, en las of speelde een spelletje. In tegenstelling tot wat je zou denken, werkt dat dus averechts. Het werd niet beter, de pijn en vermoeidheid werden erger. Na de vakantie moest ik conditie opbouwen, wat altijd lastiger is dan af laten breken.
Dit jaar ging ik het anders doen. Toegegeven, dat voornemen had ik 2 jaar terug ook, maar nu echt. En... het lukt gelukkig. Op de camping wordt 's morgens door een aantal mensen gewandeld en ik wandel mee. Niet al te vroeg, maar voor de ergste hitte aan. We bouwen op van een half uur tot al bijna een uur. Over zandpaden best intensief voor mij.
Daarnaast zwem ik. Niet veel, tot nu toe hooguit 20 baantjes in een zwembad van zo'n 20 meter, maar met mijn tempo is dat toch weer ongeveer 20 minuten. Het is beweging! Als klap op de vuurpijl speel ik ook hier tafeltennis. Elke dag! Mijn man, een goede amateur, traint me en dit werpt al z'n vruchten af. Terwijl ik met hem mijn fore- en backhand train, speel ik partijtjes tegen mijn zoon, die helaas ook beter wordt. Vandaag versloeg hij mij voor het eerst. Maar mijn trainer is positief verrast over de geboekte vooruitgang in de afgelopen 5 dagen.
Ik reken niet op gouden bergen, de heenreis was lang en zwaar en de terugreis zal dat ook zijn. Toch hoop ik in elk geval op een status quo; uitgerust en ontspannen verder gaan waar ik was in plaats van weer een jaar opbouwen wat ik in 3 weken kwijtraakte. En misschien? Misschien kom ik dit keer wel fitter thuis (fingers crossed)
zaterdag 4 juli 2015
In de arena
Deze blog heet 'sterker dan pijn', maar ben ik dat wel?
Af en toe gaat de pijn de uitdaging aan, wil zichzelf bewijzen. Maakt zich sterk, valt me vanaf de zijkant, als een guerrillastrijder, aan. Kleine pijntjes dringen zich op uit de 'uithoeken' van mijn lichaam en worden langzaam sterker. Voor ik het weet ben ik in een hoek gedreven, lijk ik geen kant meer op te kunnen, zit ik vol met de pijn.
Mijn strijd tegen deze pijn is in elk geval te doen wat ik altijd doe. Ik loop 's morgens de normale wandeling met de hond, neem tóch de fiets naar het werk en stop niet met de noodzakelijke dagelijkse bezigheden; werk, beetje huishouden, was en de kleine boodschappen.
Om te blijven staan in deze arena, is het van belang dat ik ook leuke dingen doe, om niet ergens halverwege op te geven en neer te vallen. Daarom heb ik me aangesloten bij een 'foto per dag' uitdaging op internet. Elke dag een foto-opdracht, die ik de ene keer op een creatieve manier probeer in te vullen en de andere dag een snapshot met de telefoon is. Voor sommige opdrachten duik ik in m'n archief, omdat ik gewoon het goede plaatje al heb, ergens. Daarnaast lees ik graag en kijk wat tv, sitcoms afgewisseld met quizzen en films. Als ik alleen ben aangevuld met infotainment zoals "de IJzeren Eeuw" of een documentaire over Pinguïns (goed voor elk humeur). Zo houd ik mij staande.
Maar tijdens zo'n aanval, ben ik soms bang het te verliezen. Dreig ik de handdoek in de ring te gooien. "Laat maar, ik heb tóch pijn, ik doe gewoon niets meer", denk ik dan. Gelukkig is pijn niet alleen grillig als het toeneemt. Zonder aanwijsbare reden kan het weer afnemen en mij de illusie geven dat ik sterker ben dan de pijn.
Af en toe gaat de pijn de uitdaging aan, wil zichzelf bewijzen. Maakt zich sterk, valt me vanaf de zijkant, als een guerrillastrijder, aan. Kleine pijntjes dringen zich op uit de 'uithoeken' van mijn lichaam en worden langzaam sterker. Voor ik het weet ben ik in een hoek gedreven, lijk ik geen kant meer op te kunnen, zit ik vol met de pijn.
Mijn strijd tegen deze pijn is in elk geval te doen wat ik altijd doe. Ik loop 's morgens de normale wandeling met de hond, neem tóch de fiets naar het werk en stop niet met de noodzakelijke dagelijkse bezigheden; werk, beetje huishouden, was en de kleine boodschappen.
Om te blijven staan in deze arena, is het van belang dat ik ook leuke dingen doe, om niet ergens halverwege op te geven en neer te vallen. Daarom heb ik me aangesloten bij een 'foto per dag' uitdaging op internet. Elke dag een foto-opdracht, die ik de ene keer op een creatieve manier probeer in te vullen en de andere dag een snapshot met de telefoon is. Voor sommige opdrachten duik ik in m'n archief, omdat ik gewoon het goede plaatje al heb, ergens. Daarnaast lees ik graag en kijk wat tv, sitcoms afgewisseld met quizzen en films. Als ik alleen ben aangevuld met infotainment zoals "de IJzeren Eeuw" of een documentaire over Pinguïns (goed voor elk humeur). Zo houd ik mij staande.
Maar tijdens zo'n aanval, ben ik soms bang het te verliezen. Dreig ik de handdoek in de ring te gooien. "Laat maar, ik heb tóch pijn, ik doe gewoon niets meer", denk ik dan. Gelukkig is pijn niet alleen grillig als het toeneemt. Zonder aanwijsbare reden kan het weer afnemen en mij de illusie geven dat ik sterker ben dan de pijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)