Boeken van maart

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Een kort rijtje van maart of toch niet...

op 31 maart 2021 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Maart begon met de boeken voor de Hebban Thrillerprijs. Die mag ik hier niet noemen. Tussendoor las ik nog een buzzboek voor Hebban. (jaja, een goede Hebban-maand voor mij!)

Verbrande Suiker - Avni Doshi
Een verwarrend boek, dat me vol en leeg en vooral ook in de war achterliet. Pas na een paar dagen lijken er alsnog puzzelstukjes in elkaar te vallen en begrijp ik er meer van. Beelden blijven bij me. Mijn recensie staat hier

Ik luisterde ondertussen naar Mrs Degas van Arthur Japin, die het boek zelf ook voorleest. Een boek, waarin we de schilder Edgar Degas leren kennen als oude man, terwijl de vertelster hem helpt met het opruimen van zijn huis. De vertelster doet verslag, maar je weet niet aan wie, hoewel je daar langzamerhand achterkomt. Ook ontdek je wie zij eigenlijk is. Tussendoor zijn er fragmenten uit het leven van een jongere Egdar, waarop hij z'n nichtje Estelle leert kennen in Parijs. En wanneer hij met zijn broer naar New Orleans gaat.

Een mooi verhaal met een inkijkje in de geschiedenis van een bijzonder goed schilder. Maar ook in het alledaagse leven van zuidelijk Amerika na de burgeroorlog.

Het leek dus een matige maand, maart. 'Slechts' zes boeken en daar leek het bij te blijven....

Afgelopen zaterdag begon ik welgemoed in Later van Stephen King. Een heerlijk verhaal weer. Jamie (James) Conklin ziet doden. Eigenlijk heeft hij het daar nooit zo over, maar af en toe brengt hij het ter sprake. Z'n moeder wil er nooit wat van weten, totdat ze er een voordeel in ziet. Van het één komt het ander.

Volgens de verteller, Jamie zelf, is het een horrorverhaal, maar dat kon het voor mij niet echt worden. Waarschijnijk zie je het wel zo als 15 jarige jongen, die het zelf meemaakt. Maar ik zie wel ruimte voor een vervolg.

Zondag, uitleesdag, las ik het boek uit.

Maandag startte ik na m'n werk in Dat wordt nooit wat! van Bert Visscher. Een luchtig relaas over de begindagen van z'n carrière en de missers die hij maakte. Visscher schrijft zoals hij praat. Het had een voorstelling kunnen zijn. Het boek was dan ook zo uit.

En zo eindigde ik toch nog met acht gelezen boeken deze maand. Een mooi aantal, precies volgens schema. Al dertig boeken in totaal gelezen.

Het is genoeg

 Kapot ben ik vandaag, echt kapot. Ik word wakker met hoofdpijn, stijve nek en rug, zere (boven-)benen, knieën en enkels. Om half twee lag ik vannacht op bed, om zeven uur ging de wekker, want m'n man moest eruit en ik bleef wakker. Vijf uur slaap, maar dat is het grootste probleem niet. Dat was het tellen gisterenavond.

Tellen?

Als zo'n achttien jaar zit ik op het stembureau (of in het stembureau, ik ben er nog niet uit) Met veel plezier. De eerste keren dat ik er zat, stemden we nog met computer. Langste werk hadden we met het tellen van de stempassen en het invullen van het proces verbaal, 'tellen' was een kwestie van knop om en er draaide een papiertje uit met aantallen. Wat een heerlijkheid. Maarja, niet veilig, dus het papier kwam terug. 

Tellen duurde ineens een stuk langer. We moesten voor begin van dag de stembiljetten tellen en aan het eind van de dag de ongebruikte en gebruikte biljetten. (dat hoeft gelukkig niet meer) Er was een groot document van stemmers, waarin iedereen genoemd werd, die in jouw stembureau zou moeten stemmen. Die moest bij elke stemmer gecontroleerd. Op rustige momenten keken we wie er jarig was en wie voor het eerst stemde. Het was duidelijk hoeveel stemmers jouw stembureau kon verwachten en hoe groot de opkomst was. 

Ook dat veranderde. We kregen een ROS, Register Ongeldige Stemmen, en iedereen in de gemeente mag overal stemmen. In het ROS worden mensen genoemd, die overleden zijn of verhuisden sinds de stempassen verstuurd werden, maar ook de stempassen van mensen die hun oude pas kwijt waren en een nieuwe aanvroegen of voor een kiezerspas gingen. 

Met de jaren wordt het zwaarder, het zitten op het stembureau. Je moet er 's morgens om 6.45 uur zijn, het stemmen kan tot 21.00 uur en dán moet je nog tellen. Dan heb ik de dag meestal ook al gehad. Inmiddels zorg ik er wel voor, dat er een goede stoel staat. De hele dag op een houten stoel is ook niet meer te doen.

Waarom doe ik het dan nog?

1. Het is leuk
2. Het is nuttig en belangrijk voor de democratie
3. Geld. 

Over 1. kan ik duidelijk zijn: het is erg leuk en gezellig, zowel met de andere stembureauleden als met de stemmers. Ik heb eigenlijk altijd een leuke dag gehad. Het is leuk tót het tellen, dan wordt het hel. Voor mij dan. En gisteren helemaal, met die enorme vellen papier. Ik werd zelfs onwel op een gegeven moment. 

Voor wat betreft 2. is het misschien wel nuttig, maar in Groningen waren deze keer meer aanmeldingen van vrijwilligers dan plekken. Ik was dus niet echt heel erg nodig, om de democratie door te laten gaan.

En 3. sja.. het zakcentje is gewoon leuk. Elke keer koop ik toch iets speciaals voor mezelf. Echt voor mij. Dit keer heb ik een paar boeken in gedachte, zoals Bedtijdverhalen voor Rebelse meisjes, waarin vrouwen genoemd worden, die een bijzondere plek in onze geschiedenis hebben. Een boek dat wel past bij verkiezingen en democratie. En misschien nog het boek van Barack Obama, zodat ik deze naast die van Michelle kan zetten. En het boek Noorse Goden van Neil Gaiman.

Maar ik heb al heel veel boeken en hoewel het een fijne beloning is, heb ik zowel het geld als nieuwe boeken niet echt nodig. (nouja, de boeken..) 

Bottom line: ik ben kapot. Mijn hele dag is weg. En dat is het me niet meer waard. Het doet pijn, maar ik heb zojuist m'n 'ontslag' als stembureaulid gemaild. Uit voorzorg, omdat het niet de eerste keer is dat ik zo denk en bij een volgende verkiezing weer denk dat het wel meeviel. En het viel niet mee. 

Het is echt erg jammer, maar ik kan het niet meer. Tijd om deze grens niet meer over te gaan.