To E or not to E (-bike)

Een grijsharige vrouw, duidelijk ouder dan ik en fragieler ook, zoeft me voorbij terwijl ik met veel moeite een viaduct op fiets. Jaren terug schrok ik daar nog van. Wat doe ik fout? Hoe kan dit? Maar inmiddels weet ik dat deze vrouwen vaak op een elektrische fiets rijden.

Wat zouden ze denken? 'Stumper', dat ik die bult amper op kom? 'Sufferd', dat ik niet ook voor het gemak van de e-bike heb gekozen?

Mijn man rijdt alweer ruim een jaar elektrisch. Niet dat hij zo'n moeite had met viaducten, of grote afstanden aflegt, maar nu komt hij niet meer zo bezweet op z'n werk. Fietsen met hem is voor mij niet altijd gezellig. Met heel veel moeite kom ik nog niet in de buurt van zijn tempo, waarbij hij ongeveer één keer per minuut trapt. Ja, ik probeer hem inderdaad bij te houden. Niet nodig, natuurlijk. Hij past zich wel aan. Waarom schaf ik dan niet zo'n fiets aan (vraagt hij zich ook af). Een paar redenen, al dan niet legitiem volgens anderen.

Afstand
Ik fiets maar tien minuten naar mijn werk. Een kippen-eindje dus, waar ik echt geen dure e-bike voor aan hoef te schaffen. Ook mijn tweede werkplek, waar ik één tot twee keer per week heenga, is op hooguit twintig minuten fietsen. Mocht ik ooit weer naar het hoofdkantoor moeten, dán schaf ik zo'n bike aan, want toen ik daar nog zat ging ik op den duur vooral met de auto.

Beweging
Ja, met een e-bike fiets je ook, maar het kost minder spierkracht en dus minder energie. Fietsen is voor mij toch dé manier om wat calorieën te verbranden en spieren in vorm te houden, zeker nu wandelen niet lukt. Met ondersteuning is de inspanning, en dus het effect op de spieren en verbranding, vast minder. En ik fiets al zo weinig

Koud
Van een aantal elektrische rijders heb ik al gehoord dat je met het fietsen op een e-bike niet warm wordt. Dat heeft vast ook te maken met bovenstaande (en onderstreept mijn punt hierin), maar voor mij is dat een enorme drempel om elektrisch te gaan. Koud! Ik vind fietsen in de winter al te koud, maar meestal kom ik toch warmgefietst op het werk. Stel dat dat niet gebeurt? Moet er niet aan denken.
Een collega lost dit op met een regenbroek, 's winters. Dat is een stuk warmer. Goede tip, ook zonder e-bike ga ik die opvolgen. Misschien helpt dat tegen de pijn in m'n knieën.

Maar...
En zo kom ik op het punt, waarvoor een e-bike wél goed zou zijn: mijn pijn. In normale fietsomstandigheden, valt het wel mee, zeker op dat korte stukje naar het werk. Maar wat is normaal? Wind tegen is normaal, maar dat doet dus wel zeer. Kou en regen is normaal, maar veroorzaakt ook pijn, zelfs zonder fietsen. Juist voor iemand met zere knieën is zo'n fiets dus eigenlijk een uitkomst, zou je denken.

En fietsen met trapondersteuning is niet meer alleen voor oude vrouwtjes. Tegenwoordig word ik ook veelvuldig door jonge mensen ingehaald, met meer snelheid dan ze op een normale fiets zouden hebben. Wat houdt me nog tegen, zou je zeggen?

Ik heb echt geen idee.

Fibromyalgia awareness day

Gisteren was het de dag van de Fibromyalgie. 

Het valt me van mezelf tegen dat ik niet de moed had dit te delen op facebook.

Een simpele kader voor m'n profielfoto had ik al opgezocht.

Nog steeds niet. 

Rustiger aan doen

"AU", roep ik uit, wanneer de arts op m'n enkel drukt. Twee weken terug werd mijn achillespees 'gestript'. Hierbij worden adertjes, die vanuit een vetlichaam achter de achillespees de achillespees ingroeien, doorgeprikt. De behandeling vindt plaats onder plaatselijke verdoving bij de radiologie. Met het echoapparaat wordt gekeken waar de aderen zitten en dan geprikt.

Toen mijn arts vervolgens bij de nacontrole afgelopen vrijdag op één van de wondjes drukte waar geprikt was, voelde het alsof de naald er weer ingeprikt werd, maar dit keer zonder verdoving.
Au dus.

Normaliter is een achillespees slecht doorbloed. Dat is één van de redenen dat hij moeilijk herstelt. Toch zijn ingroeiende adertjes kennelijk geen oplossing. Het houdt het herstel tegen. Omdat mijn achillespees na het doen van oefeningen, het nemen van (nieuwe) steunzolen en een behandeling bij de fysiotherapeut niet overging, vond de arts in het Sportmedisch Centrum deze behandeling een goed idee. Na de behandeling mocht ik 'in en om het huis' lopen en kleine stukjes naar het werk fietsen was ook geen probleem. Of wel.

De arts die de nacontrole doet is niet tevreden. Ik had al veel minder pijn moeten hebben. Er zit ook nog een lichte zwelling naast de pees. Gelukkig is het niet echt blauw, ook niet geweest. Conclusie: ik moet het wat rustiger aan doen.

Nog rustiger

Mijn hobby's zijn lezen, internetten en televisie kijken. Tenminste, dat zijn de enige hobby's die ik momenteel actief beoefen. De afgelopen weken hebben man en zoon de hond het meeste uitgelaten. Als ik ging, nam ik de kleine rondjes. Naar het werk ging ik voornamelijk met de auto. Op het werk nam ik een kannetje water mee naar m'n werkplek, zodat ik niet voor elk kopje thee de trap op hoef. Collega's haalden wat vaker koffie voor me.

Rustiger, hóe dan?

Uit frustratie ga ik na de afspraak de stad in. Nee, niet slim. Met tranen in de ogen denk ik aan die  mensen, die mij op internet beschuldigden van 'ziektewinst'. Dat ik mij (onbewust) aanstelde, omdat ik het prettig zou vinden zo passief mogelijk te leven, terwijl ik anderen voor me laat zorgen. Mijn pijnlijk lijf in zou zetten, voor een comfortabel leven. Ik kan niet eens rustig aan doen, kennelijk. Zelfs niet als ik er moeite voor doe.

Afgelopen weekend lag ik voornamelijk op de bank. Gisterenavond leek het allemaal wel te gaan, maar wanneer ik vanmorgen na de koffiepauze op het werk naar beneden loop, voel ik hem weer luid en duidelijk. Mijn pees. Ik moet het rustiger aan doen, maar zelfs mijn zittende beroep is kennelijk niet rustig genoeg.

Au

Ik ben weer eens boos op mijn niet meewerkende lichaam.