Mag ik hier zitten?

"Wát zegt ze?" verdwaasd kijk ik op uit mijn tas, waar ik net mijn portemonnee in terug stop. Er staat een dame voor me, wat gezet met grijs haar. Even denk ik nog dat ze veel ouder is dan ik (want bijna 50 klinkt me nog steeds verder weg dan het in werkelijkheid is). Haar vraag echoot na in mijn hoofd.
"Mag ik hier zitten?"

Daar was ik niet op bedacht. Ik had mezelf al wel eens in een dergelijke situatie gezien, dat ik een ander in de bus zou vragen alsjeblieft te mogen zitten, maar meestal durf ik niet. Toen ik nog jonger was, voelde ik me soms schuldig dat oudere mensen moesten staan, terwijl ik zat. Afhankelijk van mijn pijn en de afstand, die ik nog af moest leggen, stond ik soms toch op. Ook liet ik het wel afhangen van het aantal jongeren, dat de bus bevolkte. Waarom moest ik, met mijn zere knie, opstaan terwijl zij allemaal lekker bleven zitten? Bij het uitstappen liep ik dan wel een beetje extra mank, als een soort uitleg of excuus.

Zelf vragen aan een jongere of ik op zijn of haar plek mag zitten heb ik nog niet gedaan. Meestal stap ik ook bijna aan het begin van de busroute in, dan is er nog plek. Zo ook vandaag. En omdat ik wat gehaast was, plofte ik op de eerste lege bank die ik zag; de zitplaats voor invaliden.

Eerlijk gezegd had ik op dit tijdstip ook niet zoveel mensen in de bus verwacht, maar buiten de wijk werd het snel druk en stonden er al verschillende mensen. Nooit had ik verwacht dat mij nog gevraagd zou worden om te gaan staan, die leeftijd ben ik inmiddels toch wel voorbij. Ik overweeg een 'Nee', maar dan moet ik wat gaan uitleggen, en daar heb ik niet zo'n zin in.

Terwijl ik nog verbouwereerd naar de dame opkijk, staat achter haar een jongeman op "u mag hier wel zitten", maar ze hoort hem niet en blijft mij vriendelijk aankijken. Ik mompel dat ik toch de volgende halte eruit moet, pak mijn tas en ren bijna naar de deur. Bijna stap ik een halte te vroeg uit, om mijn gemompelde opmerking te onderstrepen, maar dan mis ik mogelijk de trein.

Terwijl ik, ruim op tijd, van mijn koffie geniet in de trein kijk ik naast me, naar mijn tas. Er begint een klein lampje te branden; de dame wilde waarschijnlijk op de stoel naast me zitten, waar mijn tas stond. Ik had rustig kunnen blijven zitten.

Het is zo'n dag

Oh My Smurf het doet pijn! Hoe sta ik op vandaag? Hoe kom ik in beweging? Wat ga ik doen? 

Soms zijn er van die dagen, dat ik bij het wakker worden denk al verloren te hebben. Dat ik hoop dat de wekker in de war is en er nog een hele nacht voor me ligt. Of dat ik de wekker niet had hoeven zetten, omdat het een vrije dag is.

Vandaag is de wekker niet in de war en ik was het gisterenavond ook niet. Het is maandag en tijd om op te staan. Ik sluit mijn ogen weer en doe een korte ontspanningsoefening. Deze brengt geen verlichting. Nu al niet, ik moet nog een hele dag. Ik moet nog een hele wéék!

Het weekend was ook eigenlijk te kort. Niet door het normale gevoel van 'er mag nog wel een dag tussen zaterdag en zondag', waar ik laatst een Loesje van zag. Nee, zaterdag was ik de hele dag op pad. Leuk op pad, gelukkig wel. Voor de cursus was er een studiedag. In Diemen. Het begon niet zo vroeg, half 11, maar toch zat ik al om 7 uur in de bus, want tja, het is wel een afstand.

De dag was niet te druk, redelijk ontspannen en om 8 uur was ik alweer thuis. Viel best mee dus. Maar ook leuke ontspannen activiteiten kosten energie. Ook een reis, waarin je voornamelijk zit, is anders dan rustig opstaan en de hele dag wat rondlummelen en 'bijkomen' van de werkweek.

Zondag heb ik mij voornamelijk bezig gehouden met het boek voor de leesclub. 176 pagina's. Ik was er zo doorheen. Het zitten heb ik keurig volgens de regels afgewisseld met wandelingetjes en huishouden. Ik ging zelfs in bad. Toch heb ik nu pijn. Veel pijn. Meer-dan-normaal pijn.

Wat daarbij ook nog van invloed is, is het weer. Ik ken meerdere vrouwen in de omgeving met fibromyalgie en allemaal hebben ze nu meer last. De vochtige kou is duidelijk een factor, waar het lichaam op reageert. 'Ik voel het in mijn botten' blijkt ergens vandaan te komen.

Gelukkig bestaan er pijnstillers en gelukkig werken die bij mij. Gelukkig voel ik mij nu al een stuk beter. En gelukkig kan ik donderdag vrij nemen, aangezien ik komende woensdag, mijn doordeweekse vrije dag, weer voor diezelfde cursus op pad moet. Weer leuk, maar er gaat zoveel vrije tijd inzitten. Vrije tijd, die ik gewoon nodig heb, helaas.

Kriebels!

Vele jaren geleden zette ik een vlinderstruik in de tuin, met de bedoeling dat dit ooit een bonsai zou worden. Er staan veel van dat soort uit de kluiten gewassen voornemens in mijn tuin. Terwijl de struik groeide, kreeg hij een mooie gedraaide stam. Het idee voor bonsai werd sterker, wat zou dat mooi worden!

Door omstandigheden, werk, kinderen, regen op mijn vrije dagen en mogelijk al pijn, snoeide ik de struik een tijdje niet. Ik wist het toen niet, maar kennelijk kunnen ze daar niet tegen. De struik stierf en vormde zo een best mooi silhouet achterin de tuin. Ik liet hem daar maar. De bonsai-to-be er omheen namen al mijn snoeivaardigheden en de groene bak in beslag. Deze struik ging geen kant meer op, tenslotte. En binnenkort ging hij weg.

Een paar jaar terug stond ik inderdaad met de snoeischaar in de hand voor het karkas, dat eens een trotse veelbloeiende struik vol met vlinders was. Op het moment dat ik de schaar erin wilde zetten, vloog een roodborstje op me af, ging op de tak zitten die ik waarmee ik wilde beginnen en keek me paniekerig aan. Kennelijk vond hij mijn snoeivoornemen helemaal geen goed idee. In de hoop dat dit vogeltje bezig was met een nestje in of rond de struik, liet ik het weer met rust. Tot vandaag.

Hoewel de takken breekbaar zijn, moest ik bij de dikkere exemplaren echt een zaag(je) gebruiken. Half doorzagen en het brak. Lekker werk. Het ruimde snel op. Als laatste zette ik de zaag ergens middenin de stam. Gelijk liepen er in paniek tientallen pissebedden uit een gat. Ik ben niet bang voor pissebedden, maar hiervoor deinsde ik toch even terug.

Wederom neem ik afstand van de struik, eigenlijk nog een stronk. Een dode krokelige stam achter nog groene (redelijk) kleingehouden bomen. Het insectenhotel, dat ik nog ergens in de tuin wilde hebben, blijkt er gewoon al te staan. Moet hij weg? Is het niet handiger om vogels de kans te geven in elk geval hiermee de winter door te komen?

De groene bak is alweer vol, een mooie rem op mijn werkzaamheden, zodat ik niet teveel doe. Met deze stam kan ik nergens heen. Hij staat (nog) niet in de weg en mag eerst blijven. Dat roodborstje heeft trouwens nooit een nestje in de buurt gebouwd. Misschien dat ik hiermee nog andere vogels lok, of een roodborstje, dat mag ook. Ik weet inmiddels wel dat de roodborstjes, die we 's winters zien, hier helemaal niet nestelen.

Fibromyalgie: bloggers

Langzamerhand probeer ik mijn blog wat meer aan te kleden in het thema dat ik het gegeven heb: Leven met Fibromyalgie. Er staan links voor meer informatie over de ziekte, bijvoorbeeld.

Vandaag besloot ik eens wat meer blogs van mensen met fibromyalgie te zoeken. Ik weet dat ik niet de enige ben, uiteraard. Voordat ik met dit blog begon, keek ik al rond op het wijde web: wat wordt er geschreven en door wie? Is er nog een 'gat' of sluit ik achteraan in de rij?

Wat mij toen en ook nu opviel, is dat het vooral dames zijn. En dat deze dames ongeveer een jaar of 2 een blog bijhouden en dan ineens stoppen. Dat triggert mij, dat 'ineens'. Niet langzaam afbouwen, niet steeds lagere frequentie en dan niets meer, maar zo ineens stopt het blog. Waarom zou dat zijn? Ik kom er niet achter. Misschien is jarenlang schrijven over je ziekte gewoon niet leuk. Misschien maakten ze niets 'schrijvenswaardig' meer mee. Misschien hoopten ze op meer respons, die niet kwam. En mogelijk zijn ze op een andere plek gaan bloggen. Het zou leuk zijn als er nog een laatste afscheidsblog kwam, met uitleg, maar die zijn er nooit.

Inmiddels heb ik een aantal blogsters gevonden die nog wel actief zijn, soms echt al jarenlang. Het gaat dan niet meer alleen over fibromyalgie, meer over hun leven op zich. Een leven die wel in het teken staat van een chronische ziekte, maar die toch vol en druk is. En leuk ook, zo te lezen. Leuk met een randje, want het is niet alle dagen feest.

Ooit las ik ook een blog van een man met fibromyalgie, maar deze kan ik niet meer vinden. Ik vond hem ook niet toegankelijk schrijven, dus ik weet niet of ik de link naar zijn blog neer zou zetten. Hij schreef, van wat ik mij herinner, ook vooral over kommer en kwel. Een beetje een mopperblog, vond ik dat. Dat probeer ik vooral niet te doen. (maar het zal best eens voorkomen)

Mijzelf kwam ik in het rijtje nog niet tegen, ook een beetje jammer. 

Ik heb de inmiddels toegevoegde blogs zelf nog niet actief gevolgd, maar misschien heb jij hier als lezer wat aan. Het is wel mijn voornemen ze te gaan volgen. Ik hoop maar dat ze actief blijven. Het is me in elk geval wel duidelijk dat ik geen 'gat' opvul. Ik sta in de rij, een lange rij van fibrobloggers. Mijn doel is niet direct er bovenuit te steken, maar er tussen te komen, niet achteraan te blijven staan. We zullen zien of dat gaat lukken. Eerst maar eens vindbaar worden in de zoekmachine. En mocht ik er toch mee stoppen, komt er een afscheidsblog. Beloofd!

Edit: ik zie nou dat Lisanne inmiddels de diagnose 'Chronische Lyme' heeft gekregen. Ik las haar af en toe, voordat ze dit wist. Ze blijft voorlopig wel in mijn rijtje staan, omdat ze een goed voorbeeld is van een blogster, die actief en positief in het leven probeert te staan, ondanks haar ziekte. Bovendien heeft juist zij een heel actief blog. 

Leesclub

"Hallo allemaal! Ik vroeg me af of er nog meer mensen zijn uit de stad Groningen die het leuk vinden om een paar keer per jaar over een goed boek te ouwehoeren met een fles wijn? Ik lees vooral thrillers. Herkent iemand zich hierin?"

Deze oproep zag ik staan op een internetsite. Het leek me al langer leuk, een leesclub, maar serieuze verhandelingen houden over zware literatuur zag ik eigenlijk nooit zitten. Literatuur lezen lukt me ook niet altijd meer door gebrek aan concentratie, maar thrillers gaan me goed af.

Ik lees graag, maar het komt er niet altijd van. Lanterfanten, tuin, internet en televisie krijgen in mijn vrije tijd vaak voorrang, terwijl lezen juist zo ontspannend is. In de vakantie lees ik aan één stuk door. Na de vakantie neem ik me dan, zoals zovelen, voor om vooral veel te blijven lezen, maar beslommeringen nemen over.

Een leesclub zou dus kunnen stimuleren tot het lezen van minstens een paar thrillers per jaar. Daarnaast breidt het mijn sociale kring eens wat uit. Weer eens wat anders dan werk, sport, wekelijkse koffieochtend en af en toe een verjaardag. Nieuwe mensen, nieuwe activiteit, daar krijg je energie van zeggen wetenschappers. Het stimuleert ook je hersenen, dat is toch mooi meegenomen.

Het ging snel. Ik meldde me aan, de wijn trok nog wat anderen over de streep en zo kwamen we tot een clubje van 8. Ook dames, die eigenlijk meer naar gezelligheid zochten dan dat ze een boek wilden lezen. Eergisteren kwamen we bij elkaar in een café, een neutrale omgeving, waar we elkaar eerst konden leren kennen. Tenslotte durfde niemand het aan om gelijk 8 vreemden, leren kennen via internet, in huis uit te nodigen. We begonnen met cappuccino en dronken per dame 1 glaasje wijn. De avond was zo voorbij.

Ik vond het gezellig, de rest gelukkig ook. Tot nu toe is er 1 die afgezegd heeft, ironisch genoeg degene die de oproep deed. Als het goed is vertelt de gastvrouw van de eerste, officiële bijeenkomst ons binnenkort welk boek zij uitgezocht heeft en wanneer de eerste bijeenkomst zal zijn. Helaas zijn de afstanden naar de diverse leden vrij groot, waardoor fietsen lastiger wordt. Ik ga het zeker proberen, maar op een winteravond 15 km naar huis fietsen? Dat zie ik mij bij zomerdag al niet meer doen. Van de wijn zal voor mij dan ook niet zoveel komen, gelukkig kan het zonder ook gezellig zijn.




 

Gezondheid is een keuze

8 jaar is Lara wanneer ze zich al een tijdje niet zo lekker voelt. Pijn in haar gewrichten, moe en rare blauwe plekken. Haar ouders vinden het te lang duren en gaan naar de dokter. Na de eerste schrik van de doorverwijzing naar kinderoncologie slaat de diagnose in als een bom: Leukemie. Een behandeling van twee jaar is haar voorland, de overlevingskans gelukkig vrij groot. Van haar oma krijgt ze een dagboekje, om in te schrijven wat ze in de twee jaar mee gaat maken. Op de laatste pagina zet ze vast “en toen was ik weer beter”.

Lezend in tijdschriften, kranten en op internet krijg je al snel het idee dat alles maakbaar is, alles tot en met je gezondheid. Exotische besjes en zaden worden ingevlogen om de westerse mens een gezonde oude dag te garanderen. Maandelijks komt een wetenschapper met een nieuw ‘superfood’, gevonden op weer een andere bergtop van een derdewereldland, terwijl ondertussen de (bijna) vergeten groentes van Nederlandse bodem herontdekt worden. Eet dit, drink dat en je blijft gezond en slank.

Mijn moeder doet hier dapper aan mee. “Eet nog een tomaatje, dan krijg je geen kanker” zegt ze opgewekt tegen mijn kinderen, voorbijgaand aan de kansberekeningen, die bij onderzoeken horen. Zelf is ze haar hele leven eerder mager dan slank geweest, heeft ze overwegend gezond gegeten en geleefd, maar lijdt ze aan kwalen, die bijna synoniem staan voor ‘dik en ongezond’: hoge bloeddruk, hoog suiker- en cholesterolgehalte. Toch is er bij haar nog steeds de overtuiging dat als ze maar nóg gezonder doet, haar medicijnen weer overbodig worden. Samen met mijn vader, die misschien wel wat neigt naar dik, maar die net zo gezond leefde, heeft ze al heel wat diëten afgewerkt en ‘goeroes’ gevolgd.

Zelf ben ik geen toonbeeld van een gezond lichaam. Ik ben te dik, maar ik eet en leef wel gezond. Ik viel ooit ruim 20 kilo af en bleef zo’n 5 jaar op dat streefgewicht. Dit sterkte mij toen in de overtuiging dat in elk geval (over-)gewicht inderdaad een keuze is, waar dan weer veel gezondheidsvoordelen aan hangen. Inmiddels ben ik met ongeveer dezelfde eet- en leefgewoontes die 20 kilo weer aangekomen en lijd ik bovendien aan een chronische ziekte.  Door middel van een uitsluitingsdieet ben ik wel voor een groot gedeelte van buikpijn af (en blijkt dat ik juist van een aantal van die superfoods pijnklachten krijg).

Is gezondheid een keuze? Ik denk dat we met elkaar eens kunnen zijn dat er eet-/leefgewoontes zijn die de gezondheid beïnvloeden. Roken is aantoonbaar ongezond, met overgewicht heb je meer kans op bepaalde ziektes en bewegen is goed voor je. Toch kent iedereen wel een verhaal van die éne oom, die rookte als een schoorsteen, zoop als een tempelier en veel te zwaar was, maar toch lachend 92 jaar werd. Daarnaast zie je overlijdensberichten van sporters die kanker kregen of met een hartstilstand neervielen. Mensen, bij wie gezondheid een bron van inkomsten was, die coaches en ‘personal trainers’ hadden om hen te helpen met gezonde keuzes voor een lange(re) carrière. En ja, je weet dat het uitzonderingen betreft, maar het klinkt wel oneerlijk.

Mijn idee is dan ook dat gezondheid niet altijd een keuze is. Het leven is helaas niet maakbaar. Je kunt wel zo gezond mogelijk proberen te leven. Volgens mij kiest niemand ervoor om ziek te zijn. Wat een gezonde keuze is, daarover zijn onderzoekers het nog niet altijd eens. In het woud van onderzoeken, artikelen, feiten en meningen kies je voor wat jou het beste lijkt en wat haalbaar is. Uiteindelijk willen we allemaal die éne oom zijn.

Lara uit het voorbeeld is inmiddels 18 en net geslaagd voor haar gymnasiumdiploma. Een bijzonder moment. Ze hield een groot feest, waarop ze natuurlijk niet louter gezond bezig was. Gezondheid is misschien niet altijd een keuze, maar je kunt het maar beter vieren

NB: voor mijn opleiding moest ik verschillende nieuwscolumns lezen over één onderwerp en op basis daarvan mijn eigen column schrijven. Dit is 'm geworden. Lara is uit persoonlijke ervaring, in het echte leven heet ze anders.