Ik kijk online graag naar tekeningen van anderen. Sinds enige tijd volg ik verschillende Facebookgroepen van "Urban Sketching", regionaal en internationaal. Heerlijk. Hele kunstwerken komen daar voorbij, die volgens mij nog weinig met schetsen te maken hebben, maar waar ik graag naar kijk. Via het algoritme kom je dan ook vanzelf bij "Reisschetsboeken" en "Tekenen met waterverf". Heerlijk zo'n algoritme met niets dan moois.
Uiteraard pakte ik er vervolgens mij eigen schetsboek bij. Deze wordt er, zo wijzen de data onder schetsen uit, zo'n twee keer per jaar bij gepakt. Elk jaar rond mei en oktober krijgt het 'ik wil tekenen' virus vat op mij, en na een paar (mislukte) schetsen blijft het weer liggen. Hoe dat komt? Niet tevreden met het resultaat en daardoor een enorme rem op het tekenen zelf.
Dit jaar doe ik het anders.Nadat m'n cursus Portugees afgelopen was, vroeg ik me af wat ik nu eens zou gaan doen. Dit was zo rond de tijd dat ik het schetsboek er weer bij pakte. Online kwam een cursus 'urban sketching' voorbij en dat leek me ook wel wat. Maar.. hoe dan. Al zoekend kwam betreffende cursus niet meer boven, wel een basiscursus tekenen en schilderen. Voor ik het wist, had ik me aangemeld.
En zo begon ik vorige week welgemoed met mijn beginnerscursus. Leuk! We kregen allemaal ons eigen schetsboek, haha, weer een nieuw tekenboek. Zou ik niet meer kopen, nu dit. Maar, in tegenstelling tot andere schetsboeken, is deze ook gelijk de hele week gebruikt.
Tijdens de cursus oefenden we met tekenen zonder kijken. Erg leuk om te doen. Daarna was het huiswerk élke dag tekenen! Dit is me gelukt, maar ik liep uiteindelijk wel weer tegen mezelf aan. 'Wát zal ik eens tekenen... ' en 'kan ik dit wel.. nee dit kan ik nooit'. Ja, ik werd geconfronteerd met mijn eerder genoemde rem. 'Ik wil niet want ik kan niet'.
Tijdens de cursus werd deze 'rem' ook nog enigszins geactiveerd, want toen we moesten oefenen met houtskool en alledaagse voorwerpen had ik vooral krabbels, schetsen dus, terwijl andere cursisten hele kunstwerken maakten van een kaasschaaf en een wasknijper. Maar goed, ik was ondertussen tegen mijn onkunde betreffende 'perspectief' en 'tekenen wat je ziet in plaats van wat je denkt te zien' aangelopen en dat is toch ook wat waard. Dat is ook waar ik thuis tegenaan blijf lopen, en waardoor tekeningen dus niet worden zoals ik zou willen.
Gisteren, tijdens de tweede cursusavond, kwam dit onderwerp al een beetje aan bod toen we met licht en schaduw gingen werken. Leuk, met een kaarsje bij een kopje. Idyllisch. Gaandeweg merkte ik al dat oefenen en herhalen wel helpt. Eigenlijk weet je zoiets wel, maar het dóen, dat is soms wat lastiger.
Nog nooit heb ik zo braaf elke dag huiswerk gemaakt als afgelopen week, hoewel ik toch een paar keer 'ohja, moet nog' tekende, gevolgd door 'wát dan'. Nog nooit had ik zo'n onbevredigend gevoel na het maken van huiswerk, want steeds werd het niet wat ik wilde, was het niet af. Maar als het goed is, gaat oefenen hierbij dus helpen. Helaas is de afgelopen week het dagelijkse tekenen dan weer niet gelukt.
Nog een dingetje
Aansluitend op het onderwerp van dit blog: tweeënhalf uur tekenen doet pijn. En daar baal ik van. Want het laatste half uur wil ik eigenlijk gewoon stoppen en weg, terwijl de tijd ervoor voorbij vliegt. En ja, we hebben een pauze en, ook ja, ik wissel van houding, loop wat rond en dergelijke. Had ik dit van tevoren kunnen weten? Waarschijnlijk wel, maar ik heb er toch niet echt bij stil gestaan, eigenlijk. Gelukkig maar.
Afijn
Ik heb dus een nieuw schetsboek, ik heb zelfs elke dag getekend en als ik zo doorga, post ik over een paar jaar misschien ook wel bij "Urban Sketchers", heb ik een getekend (reis-)dagboek en worden al mijn tekenspullen eindelijk eens gebruikt, inclusief de schetsboeken die ik al had. Ik heb er zin in.
NB: deze blog staat dus al 2 weken in concept. Vergeten te posten. Bij deze..
