In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn.
Je bent jong en je rouwt wat
Ik dacht dat ik een boek zou lezen met enkel tips en opmerkingen over rouwen, maar de eerste helft van het boek gaat vooral over de ziekte en het overlijden van de moeder van de schrijfster. Ja, dat is ook rouwen, maar dit kwam bij mij behoorlijk hard binnen.
Mijn vader is drie maanden terug overleden, na een kort ziekbed in het ziekenhuis. Onverwachts. Ik dacht wel zo'n beetje te weten hoe dat werkt, rouwen. Ben beide opa's en oma's al kwijt, alsmede m'n schoonmoeder en een zwager, en ja, daar heb ik ook veel verdriet van gehad. Maar hoe dicht deze familieleden ook bij mij stonden, het bleek niet in verhouding tot het verdriet over m'n vader. En dat verraste mij.
Wat tot mij doordrong is dat rouwen iets is, waar je eigenlijk niet mee om leert gaan. Ik niet, tenminste. Mijn ouders hebben me nooit echt veel van hún verdriet laten zien, na het overlijden van hun ouders. Ik weet, omdat dat veel gezegd wordt, dat iedereen anders rouwt. Dat je 'je verdriet toe moet laten' (maar hóe?) en dat je 'de tijd moet nemen' (maar hoeveel?)
En op zich functioneer ik redelijk zoals altijd, maar het feit dat m'n vader er niet meer is, kan me op de gekste momenten overvallen.
Omdat dit ook was, waar Sadelhoff tegenaan liep, ben ik benieuwd hoe zij hiermee omgaat. Ze begint met het verhaal verhaal over de ziekte van haar moeder en vertelt dit ontzettend aangrijpend. Ik huil tranen met tuiten. Daarna komt haar verhaal over het verdriet na het overlijden.
De manier waarop Sadelhoff haar verdriet voelt en ermee omgaat, staat ver van mijn reactie na het overlijden van mijn vader. Ik heb er bewondering voor, hoe zij diep haar verdriet voelt. Ze dompelt er echt helemaal in onder. Toch ben ik ook blij dat mijn verdriet zich niet op die manier uitte, want het ontwricht ook haar leven.
Ik vind het bijzonder hoe Sadelhoff deze 'reis door het verdriet' maakt en opschrijft. Door te lezen wat haar therapeut zegt en hoe deze haar helpt, heb ik het gevoel er toch wat aan te hebben. Aan de andere kant staat het verdriet van Sadelhoff zo ver van mij af, dat ik me slecht kan voorstellen dat ik verdriet om verlies op die manier door zou kunnen maken. Wel merk ik dat het goed is, dat ik me af en toe even overgeef aan mijn verdriet.
Een bijzonder open boek is het, en voor iedereen die iemand verloren heeft misschien wel goed om te lezen. Toch voegde dat eerste deel over de ziekte voor mij niet veel toe. Ik had dat liever overgeslagen.
