Paarse vrijdag

Vandaag is het Paarse Vrijdag. De dag waarop scholen aandacht schenken aan het belang om jezelf te kunnen zijn. Daarbij horen paarse kleding en paarse accessoires. 

Paarse vrijdag

Dit jaar vindt Paarse Vrijdag plaats op vrijdag 12 december. Op Paarse Vrijdag besteden we aandacht aan dat iedereen zichzelf mag zijn, ongeacht wie je bent, wat je huidskleur is, wat je gelooft of op wie je verliefd wordt [...] Zo laten we zien dat álle kinderen, jongeren en onderwijsprofessionals welkom zijn, precies zoals ze zijn. Niet alleen op Paarse Vrijdag maar ook gedurende het jaar. bron: https://onderwijs.coc.nl/paarse-vrijdag/

 
 Jaren geleden kwam ik er via mijn oudste mee in aanraking. Mijn oudste heeft er even over gedaan om zichzelf te worden. Inmiddels leeft hen als non-binaire trans persoon met diens partner en hun kind in Londen. Uiterlijk ging mijn oudste van vrouw naar man. Daar voelt hen zich prettiger bij. 

Met mijn oudste heb ik voor de foto-per-dag opdrachten in het verleden een aantal foto's gemaakt voor Paarse Vrijdag. Vooral deze sessie met de hond is een leuke herinnering. Hij kreeg dit paarse jasje niet vanwege Paarse Vrijdag, maar gewoon omdat ik paars een mooie kleur vind en hij een jasje nodig had (volgens onze trimster... na deze sessie is het jasje nooit gedragen) 

Het is niet alleen in Nederland Paarse Vrijdag, maar de data lopen over de wereld uiteen. 

 

10 jaar op Hebban!

De afgelopen tijd klik ik af en toe op één van de labels hiernaast. Nieuwsgierig wat er over dit onderwerp op de blog staat, zoals bij 'leesclub'. Wat bleek? Er staat een blog over mijn eerste stappen op Hebban! Tien jaar terug alweer. Mijn eerste voornemen tot de readingchallenge. Dertig boeken in een jaar, iets meer dan twee boeken per maand. Als dat maar ging lukken. 

Er is veel gebeurd in de afgelopen tien jaar. Zo gaan die dingen natuurlijk. De kinderen zijn het huis uit, er is een kleinkind en mijn leesfrequentie is verdubbeld. Niet alle voorgaande gebeurtenissen wegen even zwaar, haha. Maar dacht ik in december 2015 nog dat een boek per twee week wel lastig kon worden en was ik in januari zelfs nog bang dat de uitdaging dat jaar niet gehaald ging worden, nu maak ik me hier allemaal niet meer zo druk om. De leesuitdaging is een cijfer. Ja, ik neem het me nog voor, maar nu zijn er meestal logisch redenen, wanneer het 'magische cijfer' niet gehaald wordt. Een andere reden kan een serie op een streamingsdienst zijn, zoals Bones, die in november voorrang kreeg op de diverse boeken. Dan is een readingchallenge nog wel een stok(je) achter de deur, maar dit jaar is hij al volbracht, dus laat Bones maar komen. 

In dat eerste jaar bleek leestijd zoeken echt nog een ding. Met de kinderen nog in huis was het natuurlijk ook op allerlei vlakken drukker dan nu. Toch was de eindstand zevenenveertig boeken dat jaar. Daarom verhoogde ik de uitdaging het jaar erna. Tweeënvijftig boeken! Een boek per week. Ook dat lukte met gemak. In 2018 durfde ik de uitdaging van honderd boeken aan. Dit is vier jaar gelukt. Eén jaar kwam ik zelfs op honderdtwintig boeken uit. Toen lukte dat ineens niet meer. Best raar. Andere prioriteiten, waarschijnlijk.  

De Hebban-website is de afgelopen tijd drastisch aan het veranderen. De blogs verdwenen, daarom nu op dit blog mijn leesoverzichten, en er is een forum. Vooral dat laatste is erg leuk. Een leuke uitdaging, de Hebben Categorieën Checklist, is overgenomen door enthousiaste Hebbannisten, nadat de Hebbancrew besloot hiermee te stoppen. Net als mezelf voornemen een aantal landen te lezen, motiveert deze checklist met categorieën me om wat meer buiten mijn comfortzone te zoeken. Een extra uitdaging dus. Momenteel zijn ze op het forum al druk bezig met een nieuwe lijst, er komen zelfs weer artikelen met tips, en sommige mensen zouden liefst voor elke categorie nu al een boek aanschaffen, zodat ze deze boeken gelijk kunnen gebruiken voor de 'lezen uit eigen kast'-uitdaging. Zo houden we elkaar niet alleen aan het lezen, de boekhandels varen er wel bij. 

M'n tijd verdelen tussen deze blog en het Hebbanforum gaat wat minder soepel. En dan wil ik ook nog lezen. En uitdagingen halen. 

 

Wat niet goed is voor de leesuitdaging is willekeurig op labels klikken. Zo kan ik echt urenlang blogs teruglezen. Ook leuk natuurlijk. 

Wat is dát nou?

Toen ik vanmorgen de deur van onze tuin dicht wilde doen, zag ik wat raars door de lucht vliegen. Een streep van zo'n 10-20 lichtjes (ik dacht er op dat moment niet aan ze te tellen) verplaatste zich gestaag door het luchtruim. Wat zag ik? 

De foto is onscherp, want zo'n afstand en in het donker is lastig met de telefoon. Het was wel mooi helder, vanmorgen. 

Iemand enig idee wat dit is? 
 

 

Crea bloghop #7: Iets wat je nog nooit in het echt hebt gezien

Wat heb je nog nooit gezien. Als eerste kwamen de zeven wereldwonderen in me op. Volgens de ANWB zijn het er zelfs acht. Van deze zeven of acht wonderen, zag ik er één: het Colosseum. Deze komt niet in aanmerking voor de bloghop dus. En de andere wonderen? Ik zou een piramide kunnen fabriceren. Klinkt niet moeilijk en nog nooit van dichtbij gezien. Of veraf, wat dat aangaat. 

Ze lijken me geweldig, die wereldwonderen, maar ze zijn allemaal zover wég. Het is vast fantastisch om aan de voet van zo'n enorme piramide te staan, om over de Chinese muur te lopen of in de voetsporen van de Inca's Machu Picchu te bezichtigen. Overweldigend. Toch denk ik niet dat wij dergelijke reizen ooit gaan ondernemen. 

Natuurlijk is dat de opdracht ook niet "wat zag je nooit, maar wil je wel zien". Het gaat erom wat je nog nooit in het echt zag, en er is veel dat ik nog nooit zag. Er is ook veel dat ik wel gezien heb, maar altijd meer dat ongezien door mij op de aardbol bestaat. Of in het universum, laten we ons niet laten beperken. 

Maar wat, van al dat moois en minder moois kan of wil ik gebruiken voor m'n creabloghop.  

Ja..jeetje

Ik besloot tot iets dat niemand ooit gezien heeft, ook al zijn er mensen die beweren van wel. Het monster van Loch Ness. Of, Nessie, zoals hij (zij?) volgens mij in de volksmond heet. Klinkt zoveel vriendelijker. 

Dus dat was het 'wat', toen kwam het 'hoe'.  

Om te beginnen maakte ik een vlotte schets uit het hoofd. Best leuk al, al zeg ik het zelf. Lekker snel klaar ook met de opdracht zo. 

Maar er kwamen nog ideeën voor de uitvoering, bijvoorbeeld een collage van gekleurd papier. Nadeel: ik heb geen papier in de goede kleur(en) of tijdschriften die ik zou kunnen gebruiken. Wat te doen. Een tekening met pastelkrijt kan natuurlijk ook, maar wat als...

Het idee werd volledig geschrapt, toen er een kaartje binnenkwam via postcrossing. Een kaartje met daarop een stukje natuur aan de andere kant van de wereld, dat ik nog nooit heb gezien. Er staan in de kast twee dozen met kaartjes, waarop afbeeldingen staan van plekken op de wereld die ik nog nooit heb gezien. Er ging een creatief lampje branden in m'n hoofd, wat als...

Ik dook in dozen met ansichtkaarten. Zowel kaarten van postcrossing als kaarten van mijn oom en tante, die verre reizen maakten, als een doos met ansichtkaarten die de familie naar m'n oma stuurden. De kaart die ik eigenlijk zocht, vond ik niet. En omdat ik dat duiken steeds weer uitstelde, was er eigenlijk geen tijd meer voor de collage, die ik van plan was, dus maakte ik foto's van alle kaarten, die geschikt leken. Keuzes maken is niet mijn ding, zullen we maar zeggen. 

Uiteindelijk was dit toch niet naar tevredeneheid, dus besloot ik gisterenavond toch nog een collage te maken. Er was toch niets op tv. 

 

Fleurig niet? Mijn basis was de draak en de brug met de 'Harry Potter-trein' er boven. De huisjes vooraan en de brug linksachter zijn allebei San Francisco. Dat wit met groene gebouw rechts staat in Ukraïne en de Boeddha links komt uit India. 

Dit was toch nog leuk om te doen.  Met dank aan Conny's Quilts en Creaties voor deze leuke creabloghop-opdracht. Ik ben weer heel benieuwd wat anderen ervan gemaakt hebben. 

  ~~~

En dan hieronder nog de  foto's van de ansichtkaarten met allerlei plekken die ik nog nooit gezien heb. En er zijn nog veel en veel meer. Heel Oceanie heb ik niet gebruikt. 

Glenfinnan, West Highlands, Noordkaap, Lapland, Whitby Abbey Yorkshire, Vilnius Litouwen, Riga Letland, Helsinki Finland, Prehistorische tekeningen in een grot in Dordogne, Abbye d'Orval België, St Sophia Cathedral Ukraïne, Minsk Belarus, Alhambra Granada Spanje, Carcasonne Frankrijk, Acropolis Athene Griekenland, Kariya Museum Istanbul Turkije

China, Japan, China, India, Indonesia, China en meer China

Onderin: Moskou, St. Petersburg, Tai Mahal, Jerusalem

Alaska, Canada landschap, Quebec, Holland Michican, Los Angeles, San Francisco Golden Gate Bridge, Niagara Waterfal Canada, Chrijsler building New York

 

 

 

 

Leesoverzicht van november

Doordat m'n vrije tijd de afgelopen maand vooral in bezit genomen werd door Bones, las ik niet zoveel. Pas toen ik een boek moest lezen voor m'n leesclub, kreeg het virus weer een beetje vat op me. Toch las ik uiteindelijk maar drie boeken. 

Welke waren dat? 

Dag en nacht - Romy Hausmann
Een boek voor m'n leesclub dus. Het speelt zich af in Duitsland en verrassend genoeg was ik daar al lezend nog niet geweest, dus ook een nieuw land!

Het is een spannend verhaal over een vrouw, die in een afgesloten huisje in het bos gevangen wordt gehouden door een man. Er zijn ook twee kinderen. Het hele verhaal lees je vanuit Lena, de vrouw, Hannah, de dochter en Mathias, de vader van Lena. Het begint bij de ontsnapping van Lena en Hannah uit het huisje. Ik wil er verder niet teveel over vertellen, want het kan maar zo dat ik teveel vertel. 

Maar het boek is spannend en origineel. De dader kwam als een verrassing. 

Apotheose - Jeroen Windmeijer en Tjarko Evenboer
Het derde deel van de trilogie met Simon Ryevaar. De eerste delen zijn Openbaring en Revolutie.  

Geheel volgens de traditie van Windmeijer gaat veel van het boek over verhalen uit de bijbel, waar een ander licht op geschenen wordt. Dit keer wordt veel verteld en ontdekt door middel van dialogen, wat makkelijker leest dan gewoon de droge tekst uit de bijbel, zoals in eerdere boeken. 

In dit boek wordt Paulus onder de loep genomen. Wie was hij echt? Wat van de verhalen over hem waren echt? Er wordt een hoop gepuzzeld en ontdekt, terwijl ondertussen een jongeman mensen uitmoord, om te voorkomen dat de 'leugens' ontdekt worden. 

Doordat er weer veel ontdekt en uitgevogeld wordt over Paulus, is de spanning af en toe ver te zoeken, maar ook voor mij, totaal onbekend met bijbelverhalen, is het wel interessant. De echte spanning komt pas op het eind. 

Hoewel Ryevaar naar verschillende landen gaat en ook reizen van zijn vriendin Nova le Temps worden beschrev en, kan ik dit boek niet echt onder een nieuw land scharen. Had ik nog met een boek meerdere landen afgevinkt, zoals ik eerder wel deed, waren er wel landen bij gekomen. 

Goudkust - Suzanne Vermeer
Dit boek nam ik mee van de boekenwissel in Utrecht, afgelopen donderdag. Ik wist dat Apotheose op de terugweg uit zou gaan en ik wilde wel wat te lezen hebben. Bovendien speelt het zich af in Kroatië, een nieuw land dus. 

Het boek gaat over vier vriendinnen en gelijk in het begin erger ik me al aan de karikaturen die neergezet worden. Noa is gewetensvol en werkelijk áltijd de buzzkill. Milou is zweverig en houdt niet op met zweven. Sanne is 'mollig' en doet werkelijk niets anders dan eten of zoeken naar eten. Fleur is degene die in Kroatië woont en waar de vriendinnen heen reizen. Ze lijkt zeer gelukkig met haar grote Kroatische liefde Tibor. 

Eén van de vriendinnen gaat ontvoerd worden, lees ik achterop, maar op pagina 47 ben ik zover dat een eventuele ontvoerder wat mij betreft alle vier de vriendinnen mee mag nemen en ik wens hem veel sterkte. Het komt niet vaak voor, maar ik lees niet verder. Dit boek telt dus ook nergens voor mee. 

Huis voor de dag, huis voor de nacht - Olga Tokarczuk

Tokarczuk is een winnares van de nobelprijs voor de literatuur en dat is een reden waarom ik dit boek oppak. Het tweede boek van de uitdaging "lees een boek van een nobelprijswinnar". Het boek speelt zich af in Polen, dus hoera, ook een nieuw land!

Het verhaal zelf is lastig in het begin, vooral doordat ik begon tijdens m'n leesdip, ik kwam er niet door. Nadat ik de boeken hierboven gelezen had, lukte het weer beter. Het werd nog wel een sprintje, om hem deze maand uit te lezen. 

Het verhaal speelt zich af in een klein stadje in Polen, dat ooit Duits en Tjechisch is geweest. De verteller is een inwoner van het dorpje en schetst de geschiedenis aan de hand van verhalen van inwoners. Inwoners van ooit en van mensen die er nu nog wonen. Ze vertelt over dromen en Marta, haar buurvrouw, die pruiken maakt. De verhalen worden niet in chronologische volgorde verteld. Bewoners uit verhalen komen af en toe zijdelings in andere verhalen weer terug. 

Naast dat het een intrigerend boek is, schrijft Tokarczuk gewoon mooi. Er komen prachtige zinnen in voor. 

Boek van de maand

Het spannendste boek deze maand was zeker Dag en Nacht van Romy Hausmann, maar het mooiste boek was wel Huis voor de dag, huis voor de nacht. 

Ik las deze maand geen boek van de maand van Hebban. Om deze challenge te halen moet ik er in december dus drie lezen. Hopelijk ligt het boek van december mij een beetje. 

Statistieken van de maand:

75 gelezen boeken van de voorgenomen 62

21 landen van de voorgenomen 24

0 luek, dus de stand blijft op 19 van de 25. 

De Hebbanblogs

In 2025 stopt Hebban met de blogs op de website. Daarom kopieer ik in november 2025 een aantal oude blogs hierheen. In elk geval de maandoverzichten. Soms nog andere blogs die het bewaren naar mijn idee waard zijn. 

Raar genoeg is de lay out steeds weer anders.

Van de week schreef ik al dat ik al m'n blogs van Hebban hierheen ging verhuizen. Tenminste, een groot aantal. Woensdag en gisteren was ik er druk mee. Nu zijn alle blogs die ik wil bewaren overgezet. 

Al deze blogs zijn te vinden onder het label Hebbanblogs. De lay-outs laat in veel gevallen te wensen over. Ze wisselen nogal, ene keer alleen ander lettertype, andere keer zelfs witte achtergrond. Dan weer gewoon het lettertype van deze blog met de gele achtergrond.  

De 'headerfoto' valt rechts helemaal over de zijkant. Ik heb geen idee hoe dit te veranderen en eerlijk gezegd ook niet zo'n zin me daarin te gaan verdiepen, net als met de hierboven genoemde lay-out. Het is even niet anders. De blogs zonder foto kopieren vond ik jammer, want ook zij vertellen een verhaal. Meestal zijn ze gemaakt in de maand waarvan het overzicht is. Soms staat er ook onder waarom deze foto gemaakt is en waar. 

Het was ook leuk om de boekenblogs langs te gaan. Herinneringen kwam boven, mooie en ook verdrietige. Boeken kwamen voorbij, die ik alweer vergeten was. In 2019 bleek ik ook in de ban van Bones, maar toen ging het om de boeken. Er waren wel vaker series, die mijn aandacht opeisten. De ene keer boeken, de andere keer op tv. Het kan zijn dat sommige zaken nu dubbel hier op de site staan, mogelijk anders verwoord, omdat je op een boekenblog anders over je ervaringen schrijft dan op een persoonlijk blog over je leven. 

Je zou kunnen zeggen, zoals mijn man deed, "waarom maakt Hebban het de blogger niet makkelijk en zorgt voor een makkelijke manier om de blogs te downloaden"? Nou, dat hebben ze en deden ze, maar de blogs kwamen in een overzicht in excell en dat vond ik erg ónoverzichtelijk. Dus maar handmatig kopieren. 

Zoals gezegd, het was (ook) fijn om de blogs eens stuk voor stuk te bekijken. En de afgelopen jaren schreef ik daar een stuk minder, dus het ging steeds sneller. Er waren vooral op het laatst enkel leesmaandoverzichten en af en toe nog een blog naar aanleiding van een actie op Hebban. 

Het is dus voorbij, de blog op Hebban. Hebban zelf niet, die verandert, ontwikkelt door maar blijft natuurlijk wel. En readingchallenge. En ik zal Hebban ook zeker blijven bezoeken, aangevuld met het Hebban Forum. Maar de blogs? Die komen nu hier. Ook wel prettig om een plek voor al mijn schrijven te hebben. 

Redactielunch met FES

Begin oktober kwam van de redactie van F.E.S. magazine de vraag of wij, medewerkers aan het blad, zin hadden in een gezamenlijke lunch. De vergaderingen zijn meestal online en zelfs dan konden de meesten niet. Een 'in real life' bijeenkomst leek wel eens leuk. Zo leer je mensen toch anders kennen dan achter een scherm. 

Hoewel de datavoorstellen enkel op mijn werkdagen waren, reden waarvoor ik de redactie vergadering vaak afzeg, zei ik toch gelijk enthousiast 'Ja!'. Een gratis lunch, altijd fijn. En de mensen eindelijk eens in het echt ontmoeten natuurlijk ook. Net als een uitstapje naar Utrecht, waar de lunch zal plaatsvinden. Ik had er zin in. 

Gisteren was dus de dag. 's Morgens pas om kwart voor negen de deur uit. Dat is uitslapen, wanneer je normaliter om kwart voor zeven op de fiets zit! Was ook lekker, omdat ik dinsdagavond leesclub had. Even wat langer blijven liggen. De treinreis ging voorspoedig. Op Utrecht Centraal is een boekenwissel, dus daar kon ik weer eens wat bookcrossingboeken kwijt. Ook wel weer eens leuk. De laatste tijd deed ik even weinig met bookcrossing. Het maakte de tas gelijk weer een stuk lichter, hoewel ik ook gelijk een boek meenam. Het boek dat ik aan het lezen was, was bijna uit en je moet toch wat. (of niet, want de e-reader zat ook gewoon in m'n tas) 

We aten in Café Het gegeven paard, op loopafstand van het station. (alles is op loopafstand, alleen soms moet je wat langer lopen, denk ik dan altijd in m'n hoofd 😁) Terwijl ik de weg kwijtraakte, ben ik nog geïnterviewd door een groepje studenten van Beeld en Geluid. Aangezien mijn zoon ook een filmopleiding doet, vond ik niet dat ik kon weigeren. Wat ik vond van wetenschap? En wat wetenschap voor mij was? eh.. Ook zij wisten niet precies waar 'Het gegeven paard' was. Hopelijk hebben ze wel wat aan m'n interview. Het paard vond ik vervolgens op eigen kracht. Uiteraard. Ik kan dat. 

"U komt voor de groep", vroeg een medewerker me, toen ik zoekend rond keek, en leidde me naar de tafel. Er zaten al wat dames en een heer. Later kwamen er nog meer bij. Het werd gezellig. Al eerder gaven we door wat we wilden eten, maar ik was natuurlijk alweer vergeten wat ik doorgaf, dus dat werd een verrassing. In de mail had ik namen gezien, maar volgens mij kende ik ze geen van allen. Ook dat was dus een verrassing. 

Dinsdag kregen we een reminder dat we ook 'tips en tops' mee moesten nemen voor het magazine, want het was natuurlijk wel een redactievergadering. Mijn tip was een artikel over de Hidden Disability Sunflower. Deze tip had ik al eens eerder doorgegeven, maar was volgens mij nog niet gebruikt en ik heb eigenlijk niet zoveel ideeën. Vind het magazine mooi en goed. Staat altijd vol met interessante artikelen en leuke columns. Niets aan toe te voegen eigenlijk. Het ziet er ook gewoon mooi uit. Zelf schrijf ik vooral recensies voor het blad. Af en toe maak ik foto's. 

In bed dacht ik nog aan 'Fibromyalgie en de overgang'.
Het blijkt dat ik het laatste nummer niet gezien heb, want het was een soort themanummer over de overgang en de Hidden disability sunflower stond er ook in. Oeps. Ik moet naarstig op zoek naar dat laatste nummer, want het onderwerp fibromyalgie en overgang vind ik juist interessant! Vooral omdat het zo overlapt. Als ik vrouwen hoor over overgangsklachten kan ik alleen maar denken 'maar dat heb ik al heel lang... '

Ik had nog een ander idee: 'Bloggers aan het woord' met mogelijk eerst een oproep in F.E.S. magazine, of fibro-bloggers überhaupt aan het woord willen in het tijdschrift. Dit is een beetje egoïstisch. Niet omdat ik zelf zo nodig in het blad wil, helemaal niet eigenlijk, maar ik ben benieuwd naar andere fribro-bloggers. Waar schrijven zij over. Komt fibromyalgie daarbij vaak of juist helemaal niet in hun stukjes voor en waarom is dat. Dit idee was wél nieuw en wordt over gediscussieerd. Toen ik het onder woorden moest brengen, vond ik dat nog best lastig. Wat wil ik van die bloggers in het tijdschrift? 

De lunch was leuk. Natuurlijk was het leuk. En lekker, gezellig en druk voor m'n hoofd. Leuke mensen, leuke ideeën en lekker eten. Tijd welbesteed dus, hoewel we het niet veel over het tijdschrift hebben gehad, leerden we elkaar wat beter kennen. Pas op het laatst werden de ideeën opgeschreven, waaruit dus bleek dat ik het tijdschrift niet goed bekeken had, de laatste keer. (strip? Geen actieve herinnering aan)

Een vriendin van mij woont in de buurt van Utrecht en met haar sprak ik na de lunch nog af. Daar werd m'n hoofd ook weer wat rustiger van. We gingen op een rustiger plekje zitten en het was heel leuk haar weer eens te zien en te spreken. Zonder omwegen kwamen we ruim op tijd weer bij het station. In de trein was het druk, maar qua gesprekken rustig. M'n hoofd kwam weer wat bij. 

Weer in Groningen miste ik nét de bus. Dat was balen, maar man was ook nog in de stad en we besloten een hapje te gaan eten. Dus was het missen van die bus toch weer een gelukje. 

Vandaag had ik ook maar vrij genomen en blij toe. Toen ik wakker werd bleek het al tien uur te zijn! Zo lang heb ik in tijden niet geslapen. Wat heerlijk! 

 

Omdat ik gisteren vergat een foto te maken, hier een foto van een keertje Utrecht, toen ik afsprak met dezelfde vriendin. 

Boekenblog

Al sinds 8 augustus hield ik een blog bij op Hebban, maar Hebban gaat veranderen en de blogs zullen verdwijnen. Hieronder staat de eerste blog die ik plaatste. Ook andere blogs van de afgelopen negen jaar zal ik naar deze blog kopiëren. Niet allemaal, maar in elk geval de maandelijkse boekenoverzichten.

De blogs zullen op de juiste tijd geplaatst worden in deze blog, geen idee of dat ergens nog 'oppopt' als nieuw.  Alleen deze, de eerste, zet ik als een soort herinnering hier. 

Boeken zijn je vrienden

op 08 augustus 2016 door Ria van Boeken tot Blog  

+1

Lezen is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Vroeger, op de woensdagmiddag, was ik bij mijn oma en zij las voor. Uit onder andere Pinkeltje en ‘In het warme vossenhol’ weet ik nog. “Boeken zijn je vrienden” zei ze streng, “daar moet je voorzichtig mee zijn en goed voor zorgen”. Ezelsoren maken of op de kop neerleggen was dan ook taboe, weggooien of geven not done.

Oma stamde uit de tijd, dat een boek verkrijgen nog niet zo makkelijk was. Ze vertelde van een winkel op de hoek, waar zij en haar moeder boeken leenden voor een cent, stuiver of dubbeltje, het exacte bedrag weet ik helaas niet meer precies. Een boek kopen was hoge uitzondering, voor verjaardagen. Vandaar waarschijnlijk de zuinigheid, die ik meekreeg.

Zodra het kon, las ik zelf. Dat begon met ‘Nijntje in de sneeuw’, daarna wat boeken met eenvoudige sprookjes en fabels. Gek was ik op ‘Valko Vos’, dezelfde hoofdpersoon als in ‘het warme vossehol’. Hoe graag wilde ik niet óók een vos als vriend en al die dieren helpen tegen de jagers? Weer wat later waren het vooral de boeken met diverse avonturen.

Ik las alles van Enid Blyton; dankzij ‘De dolle Tweeling’, Pitty en ‘de Grootste Belhamel’ wilde ik ook wel naar kostschool. ‘De vijf’, ‘de vijf detectives’ en ‘de Grote 7’ maakten dat ik de omgeving van onze nieuwbouwwijk afspeurde naar onraad, natuurlijk met onze honden in mijn kielzog. Met Arendsoog ( waarvan mijn vriendin en ik de eerste twintig delen van onze leraar in de vierde klas leenden) en Winnetou (‘voor vader en zoon’ maar mijn moeder, zus en ik waren er gek op) galoppeerde ik over de prairie, natuurlijk als grote indianenvriendin. Ik las ook toen al diverse genres, van westerns tot meisjesboeken. Op aanraden van mijn oma ‘Joop ter Heul’, bijvoorbeeld. Een geweldig boek.

Elke week trokken mijn vriendin en ik naar de stad om in de grote bibliotheek boeken te halen, de bibliobus was niet voldoende. Helaas mochten we maar 3 meenemen. Aangezien we van dezelfde boeken hielden, wisselden we halverwege de week om. Zo lazen we minimaal 6 boeken per week (en speelde ook nog buiten). Was ik toen een challenge begonnen, had ik ‘m met gemak op 300 kunnen zetten in plaats van de 30 van nu.

Toen ik ouder werd, en een baantje kreeg, ging ik boeken kopen. Mijn favoriete genres werden aangevuld met horror (Stephen King!) en de harde realiteit van mishandelde kinderen. Geen idee wat mij daarin trok. Langzaamaan vulde mijn boekenkast zich met dikkere boeken, waar ik ook wat langer over deed. Ik las nog veel en graag, maar werd tevens in beslag genomen door werk en studie. Het minst las ik in 4 en 5 havo, toen ik ineens moest lezen voor een lijst. Literatuur was op dat moment nog niet echt mijn ding.

Op de boeken die ik heb, ben ik nog steeds zuinig, maar ze allemaal bewaren lukt niet meer. Kopen en krijgen van boeken is algemeen goed, geen zeldzaamheid meer zoals bij mijn oma. De boekenkast stroomde over en een opruiming was gewenst. Twee dozen met boeken gingen naar een buurtcentrum, weggooien is tenslotte zonde, waar spontaan een ‘Leeskast’ ontstond. Je kunt er nu boeken halen en brengen.

Veel van mijn kinderboeken staan nu bij de kinderen, die ze niet lezen. Boeken van hen las ik dan weer wel, Harry Potter, bijvoorbeeld. Niet alleen las ik de hele serie aan de kinderen voor, ik las ze zelf vooruit in het Engels. Lezen doe ik bijna alleen nog maar digitaal. Hoewel ik liever het papier ruik en makkelijk heen en weer blader, is een boek me tegenwoordig te zwaar. Een e-reader ligt veel makkelijker in de hand en zo neem ik met gemak een hele ‘kast’ vol ‘vrienden’ in de tas mee.

Hoe gaat het met.. (om)fietsen

Op 9 september jongstleden blogde ik over mijn voornemen om meer te gaan fietsen, ter voorbereiding op een mogelijke verhuizing volgend jaar. En.. besefte ik toen, omdat het nu al kan, fitter te worden. Waarom uitstellen tot volgend jaar, wat ik nu al kan doen? Een week later meldde ik trots dat 'in training zijn' motiverend werkte. Veel motiverender dan 'ik wil meer bewegen' alleen. 

Allemaal goed en aardig, en super positief indertijd, maar hoe staat het daar nu mee? 

Het duurde een paar dagen, maar uiteindelijk vond ik goede routes voor de heen- en terugreis. Tien kilometer heen door de stad, want ineens een uur eerder opstaan dat werd wel erg lastig, dus eerst maar een half uur, en veertien kilometer terug. Door weilanden en dorpjes. Vol in wind en regen. Na een maand veranderde ik de heenweg. Door de stad heen klinkt leuk, maar afstappen bij elke straathoek niet. Op een winderige en natte dag zocht ik een iets kortere route. Deze bleek met een kleine aanpassing even lang én zonder afstappen. Ook niet onbelangrijk, deze route bleek geheel gestrooid te worden. 

Inmiddels zijn we bijna drie maanden verder. De winter staat voor de deur. We hebben nachtvorst en de eerste sneeuw is al geweest. 

In het begin ging het heel goed, maar langzamerhand sloop het (herfst-)weer erin en was m'n motivatie af en toe ver te zoeken. Toch ging ik. 

Waar liep ik tegenaan? 

• Vroeger opstaan. Daar ben ik altijd al slecht in geweest en als het dan ook nog donker én nat is, en het waait hard, dan is de motivatie echt ver te zoeken hoor. Bovendien duurt mezelf fietsklaar maken bij regen nog weer vijf minuten langer (regenbroek aan en tas inpakken tegen de nattigheid), dus én slecht weer én eerder het bed uit. 
  Lastig. 
• Het weer. Tien en veertien kilometer fietsen is met zon en zonder wind een stuk makkelijk. Bij sneeuw heb ik de ochtendronde, eerlijk is eerlijk, overgeslagen. Deze ochtend-omweg heb ik uiteindelijk zo'n vier keer niet gedaan, vanwege sneeuw, mogelijke gladheid, verslapen en een te lege accu.
• Pijn. Zodra het kouder werd, gingen de knieën opspelen. Al snel moest de ondersteuning omhoog.
• Geen zin. Niet alleen het vroegere opstaan was lastig, aan het eind van de werkdag wil ik gewoon direct naar huis, niet eerst ruim een half uur langer fietsen. Ook niet met mooi weer.   
• Gladheid. Fietsen met gladheid gaat me slecht af, ook als er gestrooid is. Ondanks strooiroute, zodra er een kans op gladheid is, zoals vanmorgen, durf ik niet meer. Zeker niet omdat de omfietsroute een hoge brug heeft, waarna ik gelijk een bocht moet nemen. Ik voel de schuiver al, zonder dat ik er fiets.
• Niet afvallen. Hoewel afvallen niet het doel was, was de motivatie een stuk groter geweest als ik een paar kilo kwijtgeraakt was. Ineens twintig kilometer per dag meer fietsen, letten op wat ik eet en vervolgens aankomen, dat hielp totaal niet. 

Waardoor hield ik het tot nu toe vol? 

• Eigenwijs. Zowel ikzelf als anderen dachten dat ik het niet vol zou houden. Ik wilde graag het tegendeel bewijzen.
• Het voelde eigenlijk ook wel goed. Wanneer ik in alle vroegte op de fiets zat, was het zelfs wel lekker. 
• De kou viel wel mee. Pas bij de eerste vorst had ik handschoenen aan, maar nog geen winterjas.  
• Deze blog, die al sinds half oktober klaarstaat. Die wilde ik gewoon echt graag met een positief geluid posten. 😄

In den beginne fietste ik ook op m'n vrije dagen minimaal een uur. Dat ging er met het slechtere weer al snel af. Het plan was ook om bij niet omfietsen 's avonds op de hometrainer te gaan, maar dat is er nog niet van gekomen. Nu met gladheid toch maar eens mee beginnen? 

Hoewel mogelijke gladheid nu dus een spaak in het wiel steekt, ben ik toch best tevreden over mezelf. Ik besef wel dat de kans erg groot is, dat het fietsen vanaf nieuwe woonlocatie, waarvoor ik dus eigenlijk 'in training' ben, met gladheid ook zal stoppen. Maar dat zien we dan wel weer. 

Deze foto maakte ik ooit, toen ik met gladheid koos voor lopen naar het werk. 

 

Botten

Mijn leesoverzicht aan het eind van deze maand wordt een kort lijstje. Al drie weken lees ik niet. Wat is er aan de hand? 

Bones.

 Bones is er aan de hand. Zo'n drie weken terug was ik thuis met hoofdpijn. Deze was al zover gezakt dat in bed blijven liggen niet meer lukte, maar echt veel anders lukte ook al niet. Op de bank zitten en tv kijken was, met regelmatig de ogen dicht, nog net een optie. Maar waarnaar te kijken? 

Mijn oog viel een week eerder al eens op Bones, toen ik scrolde door het aanbod op een streamingsdienst. Goh, dat was lang geleden. Alle boeken van Kathy Reichs, schrijfster van Bones, heb ik gelezen en waren me goed bevallen (anders lees ik ze niet allemaal). Van de tv-serie had ik wel eens een aflevering gezien. Zou het me bevallen? 

Het antwoord is duidelijk en volmondig JA. Sterker nog, ik zit met een Bones-verslaving. De tv-serie is totaal anders dan de boeken. Zowel in de boeken als in de serie is de hoofdpersoon Temperance Brennan, een forensisch antropologe, gek op historische opgravingen in allerlei landen, die ook gaat werken aan het identificeren van moordslachtoffers. Daar houdt de overeenkomst wel zo ongeveer op. 

De personages zijn totaal verschillend, net als hun privéleven en de omstandigheden waarin ze werken. Bij de serie staat elke aflevering in beeld dat deze gebaseerd is op het leven van Kathy Reichs zelf, een forensisch antropologe die bekend wordt door haar boeken. Geen idee in hoeverre alles klopt, als het om haar leven gaat. Dat vind ik eigenlijk ook niet zo interessant.

Zoals je kunt verwachten begint elke aflevering met een moord en/of een lijk. Niet één moord is hetzelfde. Omdat Reichs zelf de serie produceert, en de serie op haar leven gebaseerd is, ga ik er maar vanuit dat alles wat op forensisch gebied gebeurt ook op waarheid berust. Ik had echt geen idee dat lichamen zo snel konden ontbinden of van vlees konden worden ontdaan en op zoveel verschillende manieren met zoveel verschillende aaseters. Leerzaam!

Als de spanningen van de verschillende moorden en de verschillende personen die het over meerdere afleveringen op het team voorzien hebben, niet genoeg zijn om je verslaafd te maken aan de serie, is er nog de relatie tussen Temperance 'Bones' Brennan en Seeley Booth, de FBI-agent, waarmee ze nauw samenwerkt. [*Spoiler → ]Aangezien ik al latere afleveringen gezien heb, weet ik dat ze een relatie krijgen, maar de weg ernaar toe is lang. Te lang? Dat weet ik nog niet, want ik wil niet weten wanneer ze echt een relatie beginnen. Maar.. iedereen zou een keer in haar of zijn leven iemand moeten hebben, die zo naar hen kijkt als Booth naar Brennan kan kijken. Met zoveel liefde. Geweldig 💖 

Halverwege seizoen zes ben ik nu. Ja, de omstandigheden om te bingen waren goed, de afgelopen weken. Er zijn twaalf seizoenen, dus ik heb nog even te gaan. Van andere series, die ik zo lang en vaak achter elkaar keek, werd ik op een gegeven moment wat zat. En nog niet één serie keek ik zo vaak en zo lang achter elkaar, meestal komt het leven ertussen. Bones ben ik nog steeds niet zat. Ik kijk mijn man nog net niet het huis uit, zodat ik kan gaan kijken. (volgens hem doe ik dat trouwens wel) Andere hobby's staan op een laag pitje. In plaats van 'Nog één hoofdstuk' is het nu 'Nou vooruit, nog één aflevering dan...'

Dat hebben ze goed gedaan. Chapeau voor Kathy Reichs en de rest van de crew. 

Overigens moet ik komend weekend echt gaan lezen, want komende woensdag heb ik een leesclub en dat boek heb ik dus nog niet ingekeken.