Oase in de stad

 "Als je ooit naar Londen gaat, moet je Richmond Park bezoeken", schreef Felicia me twee jaar terug op een kaartje van postcrossing. Een kaartje dat ik ontving toen ik nét terug was uit Londen. Op het kaartje staat een hertebok met varens op z'n grote gewei. Dit leek me iets dat ik wilde zien, dus zocht ik op waar Richmond Park zich in Londen bevindt. Wat bleek? Een week lang was ik er met de bus vlak langs gereden, van Kingston, waar wij sliepen, naar het huis van m'n zoon, dat zo'n beetje aan het park stond. Degene die het kaartje stuurde had misschien wel naast me gestaan toen ze het kocht. (zulke dingen vind ik leuk om me voor te stellen, maar de kans is natuurlijk erg klein)

Zoon is inmiddels verhuisd, maar woont nog steeds vlakbij het park, dus toen hij van 't weekend voorstelde om daar eens te gaan wandelen, vond ik dat een goed idee. Bij zoon was nog even wat zorg of ik wel zo'n eind kon wandelen, eventueel kon een vriend me naar het park rijden, dat scheelde weer bij elkaar zo'n twintig minuten lopen, maar volgens mij ging het wel goed komen. 

Het park was veel groter dan ik verwachtte, en ik had het op de kaart bekeken hè, maar ook fantastisch! Die hertebok op het kaartje was niet een zeldzaam gezicht, maar die dieren lopen daar echt tussen de mensen rond. Wij keken onze ogen uit. Zo jammer dat ik m'n camera niet mee had, maar als je tot op vijftig meter naar een roedel kunt lopen, is een telelens ook niet heel erg nodig. Sommige plaatjes waren mooier geweest met camera, maar dit is ook al een feest. Helaas begon het halverwege de wandeling te regenen. Uiteindelijk hebben we bijna twee uur gewandeld en genoten. 

Deze bok was net aan het burlen voor de foto

Veel mooie bomen in het park. Veel hele oude bomen, waar Robin Hood nog in geklommen kan hebben, zeg maar. Toch zette ik juist deze op de foto. 

Er staat op de borden dat je niet te dicht bij de herten mag komen, maarja, als ze langs het pad gaan grazen. Sommige herten zijn wel bang en rennen weg, anderen trekken zich erg weinig van je aan. 

Dit was de eerste bok die we zagen. We dachten dat het nep was, totdat z'n oor bewoog. Zoals altijd vulde ik gelijk in dat hij waarschijnlijk geirriteerd was, omdat het zondag was en er zoveel mensen in het park waren, die z'n rust verstoorden. 

En dan als laatste de plattegrond van het park. Wij hebben eigenlijk alleen de rechter driehoek gelopen. Langs de golf course 'naar beneden', toen naar het midden bij de koffie en over de stippellijnen weer terug. Het wandelen ging me goed af, maar eenmaal terug ging ik wel even met de benen omhoog. Doordat ik gisteren, de dag van onze terugreis, ook nog veel gelopen heb, heb ik wel spierpijn. Toch weinig last van de hielspoor, bijvoorbeeld. Het gaat de goede kant op!

Zoon gaat weer verhuizen, een eind van het park vandaan. Toch wil ik er zeker nog een keer heen met mooi weer. En een camera. 

Het kaartje van postcrossing

Een dag

Hier stond eerst een mopperblog over (veel) meer bewegen, gezond eten en niet afvallen maar aankomen. En dat terwijl ik mezelf altijd vertel dat het meer bewegen en gezond(er) eten het doel moet zijn en eventueel afvallen een bonus. 

Dus... in plaats van gemopper een foto van een mooie zonsopgang van twee weken terug. Vanmorgen zag ik ook een mooie, maar daar stond een graafmachine voor. En ik had geen zin om af te stappen. 

 Hier word ik wel vrolijk van, als ik zoiets zie.

Net zoals ik vrolijk word van de leuke reacties op m'n droomhuis gisteren. 

 

 

NB: ik hoef geen tips voor afvallen of opbeurende woorden dat gewicht ook maar een cijfer is. Hoe lief bedoeld ook, dat weet ik allemaal wel. Ik heb een hele voorraad tips en woorden in m'n eigen repertoire. Af en toe is mopperen gewoon lekker. 

 

Crea bloghop #2: Jouw drijvende droomhuis

Na de opdracht 'herhaling' van de vorige bloghopopdracht, is dit een lastige. Op zich zie ik gelijk een tal van drijvende droomhuizen voor me, zoals het huis van Tom Hanks in de film Sleepless in Seattle. (voor wie het niet kent, zie afbeelding onderaan). Een gewoon woonhuis op water. Maar dan niet in Seattle maar ergens waar het warm is. De Caraïben bijvoorbeeld.  

Gelukkig had ik twee weken om hierover na te denken. Het onderwerp kwam op m'n To do-lijst van het werk, zodat ik er de hele dag naar kon kijken en over prakkiseren. 

Toch op het werk, begon ik ook maar met een programma van eisen:
- ruimte voor een bibliotheek
- fijne keuken (waarin iemand anders kookt, het blijft een droom, tenslotte)
- fijne plek om te zitten, liefst met boek
- echt groot is niet nodig, zeker niet in een klimaat waar het buiten goed toeven 
- veel lekkere zit en hangplekken.  

Vervolgens ging ik eens op internet zoeken naar drijvende (droom-)huizen en er ging een wereld voor me open! Wat een geweldige drijvende huizen bestaan er! Het is dat man het water niet op wil, maar er zitten exemplaren tussen, waar ik zo heen zou willen. (grappig genoeg zit er bij de resultaten ook een eendehuis, het is maar wat je een droomhuis noemt).

Nadeel van al deze fantastiche huizen: een foto kopiëren is niet zelf iets maken. En echt, daar ligt het probleem, qua hier posten. Voor wat betreft in een dergelijk huis wonen mist er mogelijk ook nog wat in het finaciële plaatje. 

Uiteindelijk kwam er wel een idee in m'n hoofd, maar de uitvoering laat nogal te wensen over. De tekening dus. Omdat er tóch iets moet komen, krijgen jullie een wilde schets. 

Niet een echt duidelijke schets, maar het is niet anders. Ik zal er wat ondertiteling bij geven:

Een zijaanzicht van zo'n soort rechthoekige boot als veel woonboten zijn. Daar bovenop zit een zonneterras met heerlijke leesstoel en daarboven een glijbaan! Die glijbaan is dan ook nog deels dak van de slaapkamer (ja, dat rechts onder de glijbaan is een bed). 

Links in de woonkamer is natuurlijk een boekenkast. Aan de achterkant zijn ramen met plantjes ervoor. Helemaal rechts zit een kleine aanbouw, dát is de keuken (goed he, dat ik dat er even bij zeg) Voor en naast de boot is nog een dek. Er staat 'zonnedek', dat hoop ik dan maar, want het was dus in een warm land. Vandaar ook nog de palm-in-pot die links voor de boekenkast staat. 

Een en ander is totaal niet in verhouding en/of op schaal, uiteraard had ik graag meer slaapkamers en een fantasievollere vorm, een ronde boot of een échte boot, maar dat te tekenen.. daarvoor toch maar kijken naar het huis van Tom Hanks, hieronder.  

 

 

Het belangrijkste bij het bloemschikken

Een paar jaar terug werd een vriendin aangereden, terwijl ze fietste. Ze raakte met haar hoofd de grond en is sindsdien niet meer in staat te werken. Het gaat steeds beter met haar, maar van de actieve vrouw, die een drukke baan en gezin met elkaar combineerde, is weinig over. Na elke activiteit moet ze rusten en ze is net begonnen met een revalidatietraject.  

Hetzelfde verhaal met iemand van mijn leesclub. Zij had dan geen druk gezin, maar wel een baan. Na vijf jaar volgt ze nog steeds revalidatie en is ze blij eindelijk weer een boek te kunnen lezen, zolang de verhaallijn niet te ingewikkeld is. 

Inmiddels hoor ik vaker dit soort verhalen, dus kocht ik vandaag een fietshelm. Tenslotte fiets ik ook veel en ja, de kans dat ik val zonder dat iemand mij aanrijdt is ook altijd aanwezig. Een paaltje middenin het pad, een scherpe bocht, een paaltje middenin een bocht.. het is allemaal gebeurd. 

Waarom fietste ik tot nu toe zonder helm? Daarvoor zijn verschillende redenen. 

Ten eerste ziet het er lullig uit. Gevoelsmatig bij mezelf dan. Bij andere mensen denk ik 'oh wat goed, een helm' of helemaal niets. In elk geval niet 'oh, wat lullig'. Met mijn (net wel/net niet*) grijze krullen op m'n e-bike behoor ik waarschijnlijk wel tot de doelgroep en past het me misschien zelfs, maar het voelde raar om ermee te fietsen. 

Daarnaast plet het m'n haar. Ja, nu voel ik me een puber, maar ik ben altijd wel blij met m'n wilde bos haar en meestal laat ik het drogen op de fiets. Met een helm op werkt dat natuurlijk niet zo. 

En als laatste: Ik ben allergisch voor het binnenmateriaal! Ja echt, hier had ik even niet aan gedacht, was dus ook niet echt een reden om geen helm te kopen, maar toen ik na twintig minuten fietsen thuis kwam, zat er een jeukende streep op m'n voorhoofd. Er zit inmiddels een stuk stof over die rand geplakt en dat lijkt te helpen. 

Dus, Ria fietst vanaf vandaag met een helm. Eindelijk verstandig. Hopelijk helpt het kekke klepje voor ook een beetje tegen regen op m'n bril. Wil je meer weten over de impact die een zware hersenschudding kan hebben, dan raad ik je het boek Hersenschorsing van Margôt Ros, een van de dames van Toren C, en Jeroen Kleijne aan. Een intens verhaal dat me indertijd eigenlijk al angst aanjoeg, maar me net niet over de streep trok. Daar had ik de verhalen van vriendinnen voor nodig. 

 

Mocht iemand zich afvragen wat dit alles te doen heeft met bloemschikken?? Ken je klassiekers! Bert Visscher heeft een hilarische sketsch over bloemschikken en de helm. Zoek maar op. 

*mensen zeggen vaak tegen me 'Jij bent nog helemaal niet grijs!', maar zelf zie ik dus wel grijze krullen.

Herfst

De dagen worden korter, kouder en natter, bladeren verkleuren en vallen van de bomen en over de paden in de tuin en de brandgang hangen spinnewebben als onzichtbare gordijnen. Elke dag is het weer oppassen dat je er niet met je gezicht in blijft hangen (met de spin op je neus... argh). 

Allemaal duidelijke aanwijzingen dat de herfst in aantocht was. 

Vandaag is het echt zover. De zon passeert de evenaar. Vanaf vandaag worden de nachten weer langer dan de dagen en is de zomer echt voorbij. En ja, bij mij begint de herfst op dat specifieke moment. Niet de eerste van de maand, omdat dat makkelijker rekenen is of waarom ze dat ook bedacht hebben. 

Nog een teken dat het herfst is: bieten! De suikerbieten worden gerooid en gaan met grote vrachtwagens richting de suikerfabriek, alwaar ze met veel stank voor de omgeving verwerkt worden tot de hagelwitte suiker die we kennen. Ooit woonde ik onder de rook van deze fabriek en de geur van de suikerbietencampagne is voor mij dus ook de geur van herfst. Sommige mensen vinden het een 'lekkere zoete geur', ik behoor niet tot die mensen. Toch is het wel een soort geur van thuis. 

Gisteren kwam ik erachter dat zo'n bult bieten deze geur ook al met zich meedraagt. 

Op onderstaande foto is een spinneweb gefotografeerd. Zie je niet hè? Zit er toch. Elke morgen loop ik er bijna tegenaan. 

Vrijwilligersuitje

 Gisteren had ik een gezellig uitje met de vrijwilligers van het bezoekerscentrum Reitdiep. We bezochten de molen Germania in Thesinge en daarna gingen we naar de Felicitas en de zeven broeders kerk, die vroeger hoorde bij het Germaniaklooster. Eigenlijk hadden we een kleine monumentendag-ervaring. 

Een van onze vrijwilligers is ook vrijwilliger bij de molen in Thesinge en kon ons het een en ander vertellen. Zo staat boven de voordeur van de molen het jaartal 1852. In dit jaar werd de molen niet gebouwd, het is zeker honderd jaar ouder, maar verhoogd. Er zitten balken in de molen die nóg weer honderd jaar ouder zijn en uit Noorwegen komen. Men weet niet waar die balken eerder voor gebruikt zijn. Mogelijk een andere molen elders, want molens waren soort 'bouwpakketten'. Er staan nog cijfers op de balken, zodat je na het demonteren makkelijk weer kon monteren. 

De molen was vroeger een pelmolen, omdat de molenaar voor het malen tot meel belasting moest betalen en voor pellen niet. Zo kreeg je gort, het 'armeluisvoedsel'. In de molen staat sinds de jaren vijftig ook een elektromotor, zodat er ook zonder wind (en wieken) gemalen kon worden. 

We mochten de molen in en op de trans, niet bij de wieken want die draaiden. Het uitzicht op zo'n molen is natuurlijk mooi, maar waarom laten ze zulke brede kieren tussen de planken? Ik vond het maar niets, want heb hoogtevrees. Toch even een half rondje gelopen. 

Hieronder wat foto's van de molen. Ik zou ze graag naast elkaar zetten, maar dat werkt bij blogger niet zo goed, helaas. 

De ingang van de molen. Boven de deur hangt het wapen van Ten Boer. In dit wapen zie je vier Bisschopsstaffen, die symbool staan voor de vier kloosters die Ten Boer vroeger had. Daaronder zie je het jaartal 1852.

We hadden enorm geluk met het weer. Zo konden we lekker buiten zitten, terwijl we uitleg kregen over de molen. Met z'n allen binnen had niet gepast, ben ik bang. 

Ziehier het uitzicht van de trans. Richting de stad staan er helaas huizen voor het uitzicht, maar daar mochten we ook niet komen vanwege de draaiende wieken. 

Een molensteen die niet (meer) in gebruik is. 

De molenstenen die daadwerkelijk nog malen zitten in een houten bekisting. 

En hier zie je dan de oude houten balken en het mechaniek van de molen. 

Felicitas en de Zeven Broederskerk
Zoals gezegd gingen we na de molen naar de kerk. Hier is ook veel over te vertellen. Dat staat gelukkig ook allemaal op wikepedia met nog veel meer informatie over het vroegere klooster. 

De kerk van Thesinge had vroeger gewelven, maar om allerlei redenen, vooral geld, is het plafond verlaagd. 

Scheuvelhoes
Nadat we allemaal weer een stuk wijzer waren geworden over de geschiedenis van onze provincie, de geschiedenis van zowel de molen als het klooster is verbonden met andere molens en kloosters in de hele provincie, gingen we lekker eten in het Scheuvelhoes. Het was voor sommigen even zoeken waar deze zich bevond, maar dat bleek nét even aan de rand van Thesinge, bij de ijsbaan. Eigenlijk zegt de naam dat ook al*.

Voordat we gingen eten, hebben we met z'n allen nog heerlijk in het zonnetje gezeten op het terras, uitkijkend over het wijdse Groningse landschap richting de stad. Ik keek zelfs recht op de Martinitoren. 

Ja, je moet het zien, maar als je in het midden van de foto kijkt, tussen de vrijstaande bomen, zie je de Olle Grieze. 

Kijk daar. 

Het eten was lekker en afwisselend, maar de ruimte zat erg vol. De (enorme) spin boven ons hoofd, verroerde zich gelukkig niet. Na het eten vertrokken mijn tafelgenotes en ik dan ook al snel. Toevallig woonden we allemaal bij elkaar in de buurt, dus konden we samen fietsen. 

*Scheuveln is schaatsen op z'n Gronings. 

Het blijft geen feest

Elke dag bloggen, dat houd ik maar even vol. Dat weet ik natuurlijk wel. Binnenkort zal het elke week of zelfs elke maand weer een uitdaging worden. Maar voor nu gaat het lekker. 

Wat erg leuk is van meer bloggen is meer bloggers lezen. Vind ik dan hè. Inmiddels zijn er weer een paar 'blogs die ik volg' aan de lijst toegevoegd. Andere bloggers lees ik via de blogs die ik volg. Zuinigaan heeft bijvoorbeeld een hele lijst op haar blog. Enkele daarvan volg ik inmiddels ook, en die hebben weer een andere lijst die ze volgen en waar het ook leuk toeven is. Zo klik ik lekker door. Ondertussen vergeet ik niet de webloggerlijst te checken. 

Enige nadeel? 

Er gaat zoveel tijd in zitten. Tijd die wel besteed is, maar tijd die ook op een andere manier besteed had moeten kunnen worden. En daarom probeer ik mezelf in te houden met wie ik volg. Maarja, doorklikken doe je al snel. 

Andere blogs hebben dan ook weer leuke ideeën, waardoor ik frequenter zal blijven bloggen. Zoals de creatieve bloghop van Conny's quilts en creaties. De hele winter elke twee weken een creatieve blog. Dat aangevuld met de maandelijkse boekenblog, maakt toch  maar mooi dat hier minimaal drie keer per maand iets nieuws staat. En hopelijk blijven er losse flodders in me op komen die zich aaneen rijgen tot weer een blog. Er staan er ook al een aantal in concept, maar naast bloggen zit fietsen me momenteel kennelijk erg hoog. En om daar de blog nou gelijk mee vol te plempen, dat kan beter gedoseerd worden.

Maar goed, voor vandaag staat er weer een blog. 

 

 (Er schoot gisteren op de fiets nog een leuke losse flodder door m'n hoofd, waarover ik zou kunnen schrijven. Deze uitgewerkte losse flodder zou dan hier staan in plaats van deze blog, maar helaas... losse flodders hebben de neiging zich ook weer losjes uit mijn ideeëngeheugen te verwijderen, zonder dat ik ook maar een fractie terug kan halen van waar de flodder überhaupt over ging)

Wat heb ik nou aan m'n mandarijn hangen

 Fruit eet ik graag en veel. 's Morgens altijd een banaan, 's middags wisselt het. Een favoriet is de mandarijn. Meestal makkelijk te pellen, makkelijk mee te nemen en een aangename smaak. 

Vanmiddag schrok ik ineens terug tijdens het pellen van m'n mandarijn. Er zat een zwarte rups in! Of een rupsachtige. Gelijk herinnerde ik me de mandarijn van gisteren, die een viezig zwart hart had. Zaten daarin ook....? Mijn andere mandarijn heb ik wel gepeld, maar toen ik wat bruinigs zag, heb ik 'm weggegooid.  

En nu zit ik met kriebels in m'n buik of eigenlijk: zat er gisteren ook een rups in m'n mandarijn en at ik die op? Als ik naar aanleiding van de foto google, komen er hele nesten in citrusfruit tevoorschijn. Gruwel! Ondertussen wordt het me niet duidelijk wat dit nou eigenlijk voor beest is. Alleen dat ik niet de enige ben die 'm in m'n mandarijn of andere citrusvrucht tegenkwam en er een foto van maakte. 

Morgen m'n laatste nectarine maar opeten. (nadat ik 'm goed gescand heb, uiteraard)   

Het lijkt te helpen

 "Ik ben in 'training'", zo heb ik een aantal keren gescherend geschreven. 'Training', tussen aanhalingstekens, want eigenlijk bedoel ik het niet zo serieus. Maar ik merk dat het helpt.

Ik ben natuurlijk nog maar net bezig, een week!, maar in mijn hoofd lijkt 'in training zijn' motiverender te werken dan 'ik wil meer bewegen'. Ik doe het nu echt ergens voor. Niet voor een vaag beeld in de toekomst, waarbij ik een actievere, slankere en sterkere oudere zal zijn, maar gericht voor een grotere afstand fietsen naar het werk. Iets wat zonder die training vermoedelijk niet gaat lukken. 

Dus stapte ik zondagmiddag weer op de fiets, richting Aduard dit keer. Dit lijkt dezelfde afstand als nieuwe woonplek naar huidige werk. Hoe voelt dat? Nou, dat ging wel goed. Het is natuurlijk zo dat ik de afstand vervolgens dubbel aflegde, heen en terug. Dat gaf niet echt problemen. Het waaide stevig, maar ja, die wind heb je op de terugweg dan mee. Ook vandaag fietste ik weer ruim een uur.

Eigenlijk kan ik zelf niet echt geloven dat ik een winter lang dagelijks dertig kilometer ga fietsen. Wind, regen, kou, gladheid.. nee, niets voor mij. Een heftige regenbui, waar ik maandag doorheen fietste, versterkte het ongeloof. Maar... vroeger, ooit, fietste ik ook dagelijks een half uur naar het werk, door datzelfde weer. Op een fiets zonder ondersteuning. Toen was mijn motto 'niet bij nadenken, gewoon doen' en zorgen dat je op tijd opstaat. De eerste keer met de auto is het begin van het einde. Droog, warm, snel... de verleiding is groot. (en warm en droog) 

Voorlopig merk ik dat ik elke dag bekijk hoe ik een uur fietsen in kan passen in het dagelijks leven van nu. Een omweg naar het werk heen en 's avonds op de hometrainer, bijvoorbeeld. Een nieuwe route bedenken op m'n vrije dag. Toch de fiets pakken, ondanks regen. 

Het wordt tastbaar, dat fietsen. Inmiddels weet ik ongeveer hoever het echt fietsen is. Het wordt misschien al bijna een mogelijkheid. Maar.. zoals ik zei, ik ben nog maar net bezig. Momenteel gaat het bewegen verrassend goed, gelukkig. Nu eerst maar zien hoe ik komende winter doorkom. Hoelang ik het vol ga houden. Een week is nog niets tenslotte. Misschien ben ik er volgende week al overheen.  Maar het begin is er en elke dag is meegenomen. 

Kerkje

Al meer dan een week plaats ik elke dag een blog. Vandaag is m'n inspiratie ver te zoeken, mogelijk weggespoeld tijdens weer een natte fietstocht, dus plaats ik een foto van de kerktoren van Noordwolde, waar ik in deze blog over sprak. Ja, dat torentje verdient een betere foto, maar die heb ik dus niet. 

 

Ik drink wat af

 "Moet jij niet enorm veel plassen?", vroeg een collega mij laatst, toen ik voor de tweede keer op het heetwaterknopje van onze koffieautomaat drukte. In mijn theebeker passen namelijk twee normale hoeveelheden water. Wat men normaal vindt dan. Ik vind één zo'n bekertje echt veel te weinig voor thee. Dat is een goede hoeveelheid voor koffie, niet voor thee. 

Ik drink inderdaad wat af. Op het werk 's morgens eerst drie tot vier kopjes koffie en vervolgens de rest van de dag thee. De thee die ons gratis aangeboden wordt van het werk kan mij niet bekoren, dus koop ik mijn eigen thee. Er staat een doos vol op mijn kantoor. Voor overleggen elders neem ik zelf zakjes mee. En een grotere beker. 

 

Ooit, toen ik veel last had van RSI, was de arbo-coördinator blij met mijn drinkgewoonte. Veel drinken is, inderdaad, ook veel plassen en daardoor neem je dus regelmatig pauzes van je computerwerk; eerst om thee in te schenken en vervolgens om het vocht weer kwijt te raken. Hoewel ik eigenlijk meestal na het toiletteren naar de keuken loop om nieuwe thee te pakken. Maar dat is goed om RSI te voorkomen. Het had me dus kennelijk niet direct geholpen, maar inmiddels is er ook gekeken naar werkhouding, bureau is aangepast, en daarmee gaat het beter. Zoals alle pijnpunten in mijn lichaam blijft het een zwakke plek, dat wel.  

Het rare, vind ik zelf, is dat het wc-bezoek  niet elke dag even frequent is. De ene dag een keer per uur en de andere dag rond het middaguur voor het eerst. Ik gooi dit, nog steeds, op hormonen, aangevuld met wat ik de avond ervoor heb gegeten. 

Maar dat is dus het antwoord op de vraag van mijn collega: "Ja, ik moet enorm vaak plassen. En dat is goed voor me, dus blijf ik lekker theedrinken."  

Open monumentendag

Gisteren was het open monumentendag en ik had mij aangemeld voor de bemensing van het Stadhuis. Eerst had ik nagevraagd hoelang een dienst zou duren, aangezien een hele dag staan voor mij teveel is. Het bleek maar een dagdeel, slechts tweeënenhalf uur zelfs. 

Aangezien mijn dienst om half drie begon, besloot ik met een fikse omweg naar de stad te fietsen. Voor de beweging uiteraard. En 's morgens was het mooi zonnig, dus heerlijk. 

Tegen de tijd dat ik op de fiets stapte, pakten donkere wolken zich samen boven stad en ommeland. Net als vrijdag liet ik mij niet tegenhouden. Weerapp en weeronline zeiden dat het niet eerder zou gaan regenen dan drie uur en dan was ik allang in het stadhuis. 

Na een fijne fietstocht, waarbij de ondersteuning op een gegeven moment zo laag mogelijk gezet werd, omdat de accu ineens heel snel leeg leek te gaan, kwam ik met de eerste regendruppels op de Grote Markt aan. Toch regen eerder dan gezegd, maar gelukkig niet nog eerder. 

Het was leuk in het stadhuis. Enthousiaste bezoekers, blije mensen en mensen, die snel een regenbui ontvluchtten. Mensen uit het buitenland, toeristen en/of (buitenlandse) studenten, die niet wisten dat ze in ons stadhuis waren of waar het gebouw voor diende. Maar ook mensen, die blij waren eindelijk eens het gebouw van binnen te kunnen bekijken. En een collega, die z'n kinderen ging laten zien waar we elke twee weken vergaderen. Denk ik. 

Ik stond vooral bij de ingang, folders van het stadhuis weg te geven. Toen de Nederlandstalige folders* op waren, ging ik vrolijk door met de Engelse. Dit was voor de meeste mensen geen probleem. Ook deze folders gingen schoon op. 

Ter voorbereiding van de dag, had ik me wat verdiept in ons stadhuis. Tot mijn verbazing was het gebouw ooit U-vormig. Dat heb ik nooit geweten. Op onderstaande gravure is het rechts nog net te zien. 

Ook leuk is de sterrenhemel in de ontvangsthal waar wij stonden. De sterren staan symbool voor stad en ommeland. De grote ster in het middn is dan de stad, de andere sterren de omliggende dorpen. 

De afbeeldingen in de trouwzaal herkende ik van de trouwfoto's van mijn ouders. Hieronder 'Scheepvaart'. Op andere muren heb je nog landbouw en het stadhuis zelf. Op de website van kunstpunt Groningen kun je ze beter zien met uitleg. Allen geschilderd door Ploegschilder Johan Dijkstra. 

Veel mensen hadden ook nog interesse in het schilderij de Paardenkeuring op de Grote Markt van Otto Erelman. Deze hangt op de eerste verdieping van het stadhuis. We gaven er ook prints van weg. Deze gingen schoon op. 

Als dank voor m'n aanwezigheid kreeg ik een reep chocolade en een pakje kaarten met Groninger afbeeldingen, waaronder Etta Palm! Had niet gehoeven, maar ik vond het wel leuk. Rond half vijf barstte er weer een behoorlijke regenbui los, maar gelukkig werd het om vijf over vijf weer droog en zo was het fietsen wederom geen straf. 

Ik was wel heel blij dat ik lekker relaxed op de bank kon zitten, 's avonds. 

*Ik heb de folder gelinkt, maar als je hem uitprint, is hij lastig te vouwen én onleesbaar. 

Weer eens een kaartje

De brievenbus bleef saai leeg, de laatste weken en zelfs maanden. Ja, ik heb lieve vriendinnen die af en toe een kaartje sturen. Ook m'n zus doet dat. Daar word ik altijd vrolijk van en ik probeer het ook zoveel mogelijk terug te doen. Maar verder was het dus saai in de brievenbus ... huis-aan-huisbladen, daar moest ik het mee doen. 

Dus... besloot ik weer eens kaartjes voor postcrossing te sturen. Niet teveel tegelijk, want dan komen de kaartjes soms in één keer binnen. Steeds een paar kaartjes. Spreiden. 

Dan duurt het dus ook langer voordat de 'hurray's' binnenkomen, waarná pas m'n adres vergeven wordt. 
Vandaag kreeg ik zo'n leuke hurray*, dat ik die hier gewoon wil delen: 

“Hello!

Thank you so much for your beautiful postcard!  It made my heart flutter like pages turning in a midnight story. There’s a special magic in hearing from a fellow bookworm wandering through words and worlds across the globe. Here’s to discovering more hidden treasures in books!

Sending greetings from Poland,"

Dit is het bijbehorende kaartje. Dat is ook wel één van mijn favorieten, moet ik zeggen.  

Over het algemeen ben ik al blij als er een 'thank you' in de hurray staat. Vaak staat er wat meer, een reactie op het kaartje of op een vraag die ik stelde. Heel soms is de hurray helemaal leeg. Dat is altijd jammer. Je doet toch best moeite voor zo'n kaartje. 

 * als een ontvanger een kaartje als ontvangen meldt, krijg een mail in je mailbox die begint met Hurray.. met anderen had ik het daarom altijd over 'de hurray's'. 

Geslaagd voor de test

"Ik ga fietsen, ook als het regent", zo neem ik mezelf stellig voor. 

Vanavond was er een barbecue van het werk. Deze barbecue is op zo'n vijfentwintig minuten fietsen van mijn werk en mijn huis. Er werd regen voorspeld, maar mijn besluit stond vast: ik ga fietsen. 

"Je mag wel met mij meerijden hoor", zegt een collega lief. Ze wil me zelfs ophalen van huis, maar ik bleef stellig bij m'n besluit. Deze week begon mijn 'training' en om nou bij de eerste regenbui al de auto te nemen, voelt als vervroegd opgeven. Nou is mijn regenkleding nog niet goed op orde, dus heb ik wel een goede smoes voorhanden, maar.. het werd de fiets. Gisteren liet ik het door beginnende migraine ook al een beetje afweten. 

Uiteraard zoek ik wel online hoe het weer gaat zijn rond de tijd dat ik op de fiets zal stappen. En gelukkig, de voorspelling is goed. Wanneer het een half uur voor vertrek toch ineens gaat plenzen, probeer ik moedig 'wat nu valt, valt straks niet' te denken en houd vol. Voor de duidelijkheid: ik was om 15.00 uur vrij en de barbecue begon om 16.00 uur. 

 Moest gaan lukken toch? Onderweg nog even schuilen in een winkel ofzo. 

Boven de stad hing een donkergrijze wolk, toen ik op de fiets stapte. Maar mijn vertrouwen wankelde niet. Het zou droog blijven, dus m'n regencape bleef in de fietstas. Dat bleek niet zo'n hele goede beslissing, want halverwege de stad barstte er toch een buitje los. Gelukkig lag er een boekwinkel op de route, waar ik een half uur doorbracht en niets kocht! *schouderklopje*

Uiteindelijk kwam ik droog aan bij de barbecue. Het was gezellig en we hebben nog heerlijk in de zon gezeten. Op weg naar huis, was de lucht stralend blauw! 

Grappig, dit geeft me een goed gevoel. Ik heb het gedaan! Liet me niet kleinkrijgen door de dreiging van een regen- en onweersbui, maar pakte de fiets. Ondanks een beschikbaar alternatief. 

En het pakte nog goed uit ook. Lekker hoor! Zo pak ik m'n 'training' (klinkt zwaar) een dag per keer. 

Bloghoppen en een nieuwe creatieve uitdaging

 Al hoppend via verschillende blogs kwam ik bij de blog van ConnyQuilts terecht, die een leuk idee heeft om de winter creatief door te komen: Elke twee weken iets creatiefs plaatsen op je blog, naar aanleiding van een 'opdracht' die zij geeft. Het rijtje staat al klaar op haar blog, ik hoef alleen nog maar in te vullen. 

De foto moet om de week op woensdag geplaatst. De bloghop loopt van 10 september, ja gisteren dus, tot en met 20 mei 2026. Je mag tekenen, fotograferen, naaien, breien en vast ook quilten, als ik de naam en het onderwerp van haar blog zo eens bekijk. 

Uiteraard dacht ik gelijk "JA, leuk, creatieve uitdaging" en meldde mij ook aan.  

De opdracht van gisteren is 'Ritme en herhaling' en daar kan ik gelukkig wel wat mee. Niet alleen val ik zelf vaak in herhaling, ik vind het ook een leuk onderwerp om te fotograferen. Onderstaande foto is november vorig jaar gemaakt. 

 Kijk, stenen in de herhaling. 

Ook kinderboeken gaan op pad

Naast dat ik aan bookcrossing doe, is mijn minibieb ook een kinderzwerfboekenstation. Eén of twee keer per jaar krijg ik hiervoor weer een nieuwe doos met boeken van Kinderzwerfboek, onderdeel van Stichting Kinderhulp. 

Terwijl ik mijn planken met volwassen boeken redelijk op orde heb, zijn de planken van kinderboeken eigenlijk een zootje. Niet dat ze niet netjes staan, hoewel dat misschien een deels zo is, maar ik heb geen idee hoe lang de boeken er al staan en of er nieuwe bij zijn. Dit komt onder andere omdat ze zo dun zijn. Denk ik. Er zijn wel vaak kinderen, die even tussen de boeken rommelen. Terwijl ik binnenzit hoor ik hun enthousiaste stemmen. Voor hen zou ik dit eigenlijk beter op orde moeten hebben, maar het schiet er vaak bijin. 

Binnenkort komt er weer een nieuwe doos boeken, dus tijd voor een opruiming. Mijn goede voornemen van gisteren indachtig, stapte ik weer op de fiets met dit keer een fietstas vol kinderboeken. Uiteindelijk deed ik maar twee minibiebs aan, waaronder deze in Sint Annen. Mooi groot en met prachtig uitzicht. Het zit aan een dorpshuis vast, dat is gevestigd in een oude molen. Het heet dan ook De Meuln. 

In deze minibieb vond ik ook een boek voor mijn landenchallenge, een boek dat zich afspeelt in Kenia. Leuk, weer een land in Afrika erbij. Ik hoop dat het ook daadwerkelijk een leuk boek is. 

Bij elkaar was de tocht zo'n drieentwintig kilometer. Hiervan leerde ik dat vijftien kilometer door de weilanden fietsen op een zonnige dag met niet al te veel wind best te doen is, maar bij zeven kilometer schrok ik wel dat ik nog niet eens op de helft was! Na zo'n vijftien kilometer zette ik ook de ondersteuning een tandje hoger. M'n knieën begonnen enigszins pijn te doen, en het is natuurlijk niet te bedoeling dat mijn goede voornemen op dag drie strand, omdat ik ineens teveel doe. Bovendien bleek de 'niet al te veel wind' iets meer op wind te lijken, toen hij me tegemoet kwam. Daarnaast is duidelijk dat voor een 'terugreis' van diezelfde vijftien kilometer nog wel getraind moet worden. Goed dat ik begonnen ben!

Om me écht goed voor te bereiden op de fietstocht naar het werk na de verhuizing, zou ik nu 's morgens natuurlijk kunnen beginnen met een grotere omweg. Echt een goed idee. Houd ik in gedachte voor de dagen dat het niet koud is, niet regent en ik op tijd uit bed ben. Dit komt even nog niet in het rijtje goede voornemens. Dat kan volgend jaar ook nog wel. 

Dán ga ik fietsen..

 Al eerder vertelde ik over onze plannen om kleiner te gaan wonen. Daarmee verhuizen we van de vertrouwde omgeving, waar we inmiddels zo'n dertig jaar wonen, naar de andere kant van de stad en nog een stukje verder. De afstand tot mijn werk gaat van twee naar vijftien kilometer. Een verschil van acht minuten fietsen tot .. vijfenveertig? 

"Ik blijf fietsen naar m'n werk", nam ik me al voor, "en dan word ik dat laatste (half) jaar sterker en slanker". 

Altijd fijn, dat optimisme van mij, maar daarna kwamen er meer realistische gedachten.
Ten eerste zal dat het laatste half jaar de herfst- en winterperiode betreffen. En dat is nou niet gelijk mijn favoriete periode om te fietsen. Integendeel, de huidige acht minuten leg ik al vloekend en tierend af en de natte kou zorgt voor meer pijn. 

Vervolgens is het wel handig om voor zo'n voornemen te trainen. Vanaf wat ik nu kan en doe ineens vier keer per week anderhalf uur fietsen, dat gaat waarschijnlijk grote gevolgen hebben. Zeker als het ook nog met kou en regen is. De kans van mislukken ligt op de loer, niet eens ver uit het zicht. 

En toen keek ik eens naar de hometrainer, die staat te verstoffen in onze huiskamer. Als het mogelijk is om vanaf ergens volgend jaar dagelijks anderhalf uur te fietsen, is het ook mogelijk om dat nu drie kwartier op de hometrainer te doen. Ja, dat is saai, maar wel warm en droog en ondertussen kan ik gewoon series kijken, die ik nu vanaf de bank bekijk. 

"Ik ga niet naar de sportschool om sterker te worden, maar om te voorkomen dat de spieren afnemen", zei een oudere man laatst op een terras. En dat zette mij ook aan het denken, want hij heeft natuurlijk gelijk. Ik moet wel eerst sterkere spieren maken, want momenteel is het flut. De conditie is ook al flut. Wil ik nog wat kunnen doen over tien jaar, dan moet ik daarin nu investeren. Dat weet ik ook. 

Dus, daar ga ik weer. Een voornemen tot bewegen. Optimistisch en overtuigd van het slagen als altijd. Ik weet dat ik dat al vaker op dit blog heb geschreven. Zoveel vaker. Zo vaak weer teruggefloten door lichaam of het om andere reden opgegeven. Maar eigenwijs als ik ben, ik gá er gewoon weer voor.   

Ik moet wel

 

 

Tel je zegeningen

In september 2016 startte ik een 'count your blessings' blogreeks. Die herfst en winter beschreef ik rond elke 21e van de maand vijf zaken waar ik blij van werd. De winter daarna veranderde ik dat in een 'Hier word ik vrolijk van'-reeks. Vervolgens raakte deze positieve insteek op een laag pitje, net als de rest van het (de?) blog. 

Nu, begin september, dringt een zekere noodzaak weer op. Gisteren was het heerlijk weer en fietste ik vrolijk door de provincie. Vandaag regende het en daar moest ik doorheen voor overleg in de binnenstad. Ja, oké, gelukkig was het droog, maar bij het idee alleen al ben ik veel minder vrolijk. 's Morgens bij het opstaan moeten de lampen alweer aan, een duidelijk teken dat de herfst eraan komt. Net als alle spinnenwebben, waar ik me vervolgens een weg doorheen moet banen naar m'n fiets. Met een stok voor me uit loop ik de tuin in, uit angst zo'n spinnebeest op m'n neus, voorhoofd of in m'n haar (ieuw!) te krijgen. Ook in de brandgang is het nog oppassen geblazen. Ik heb bewondering voor de enorme bouwwerken, maar plaats ze niet zo onhandig!

Wat vandaag ook niet helpt is de vermoeidheid, die in m'n hele lijf huist. Overblijfsel van een leuk en vrij actief weekend? Deed ik weer teveel? Gisterenavond in bed maakte ik nog plannen voor meer activiteit deze week, maar dat worden nu heroverwogen. Oja, bewegen moest met mate. Gedoseerd. Wanneer leer ik dat nou eens? 

Dus.. mogelijk dat er binnenkort weer zoetsappige lijstjes komen van dingen die ik wél leuk vind in deze donkere, koude en natte jaargetijden. 

"When life gives you lemons, make sangria" 

 

 

Rondje Hogeland

 Volgens mij heb ik wel vaker genoemd dat bookcrossing mij ook in beweging houdt. Vooral de 52/52 uitdaging. 

De wát??

52 boeken vrijlaten op 52 verschillende plekken, en dan is de bedoeling dorpen of steden. Niet drie verschillende bankjes in één stad. Natuurlijk is dat het leukst als je ook verschillende landen aan kunt doen, maar in mijn omgeving genoeg dorpjes. 

Vandaag vatte ik het idee op om even een rondje Bedum, Onderdendam en Noordwolde te doen. Uurtje op pad, heerlijk weer. Even beweging. Onderweg boeken wegleggen voor de 52/52 uitdaging, maar ook voor de week van de alfabetisering. Dubbele score, haha. 

Onderweg naar Bedum bedacht ik dat over Winsum terug óók nog een optie was. Dit besluit was snel genomen, maar de ondersteuning moest dan wel op minimaal, want op de terugweg was de wind tegen en stevig. Dan wil ik niet met een lege accu zitten. Aldus geschiedde. 

Uiteindelijk duurde het rondje twee uur. Liet ik ook boeken vrij in Winsum en Sauwerd, redde ik het gelukkig met de accu en kwam ik tot mijn verrassing op de terugweg toch ook nog door Noordwolde. In mijn hoofd kwam ik Groningen ergens anders binnen. 

Als ik niet zo'n hekel had aan afstappen, en m'n camera bij me had gehad, had ik mooie foto's kunnen maken van bloeiende bermen, ooievaars, buizerds, kievitten en het kerkje van Noordwolde, met z'n mooie ui er bovenop. Nu kom ik niet verder dan m'n fiets bij een driesprong (waar ik ook nog graag een boek op de tafel achtergelaten had, maar ik was bang dat deze weg zou waaien), een nieuwsgierig schaap en een paar minibiebs. 

In Winsum liet ik wel een boekje achter op een bankje, omdat ik geen zin had een minibieb te zoeken, in Bedum had ik al genoeg rondjes gereden, en daar waaide het niet zo hard. Minibiebs op deze foto zijn (van links naar rechts en boven naar onder) Ellerhuizen, Sauwerd, Onderdendam en Noordwolde. 

Zo, dan is het nu tijd om voldaan op de bank te gaan zitten en een boek uit te lezen. 

Hier nog mijn route. 35 kilometer!

8 september: Dag van de alfabetisering

8 september is de internationale dag van de alfabetisering. Het is tevens de start van de week van lezen en schrijven in Nederland. Door het hele land zijn activiteiten georganiseerd, om alfabetisering onder de aandacht te brengen. 

In Nederland hebben 3 miljoen mensen van 16 tot en met 75 jaar moeite met lezen, schrijven en/of rekenen. Daardoor hebben ze ook vaak moeite met een computer of een smartphone. Om ervoor te zorgen dat zij allemaal aan de samenleving mee kunnen doen, vragen we het Nederlandse publiek, taalnetwerken, gemeenten en bedrijven om tijdens de Week van lezen en schrijven in actie te komen.
Bron: Lezen en schrijven.nl

Ook bookcrossers doen eraan mee met dé activiteit waarin ze goed zijn:  zoveel mogelijk boeken loslaten van zaterdag 6 september tot en met maandag 8 september. Uiteraard wil ik daaraan ook meedoen. 

Het thema van dit jaar is: "Meertalig onderwijs bevorderen: geletterdheid voor meertalig begrip en vrede" Geen idee wat ik me daarbij voor moet stellen. Afgelopen week kreeg ik wel een aantal Engelstalige boeken van de leeslijsters (voor kinderen/jongeren) in m'n minibieb, die lijken me toepasselijk qua anderstalig. Andere boeken moet ik nog bij elkaar zoeken. 

Me inzetten tegen laaggeletterdheid is iets wat ik al langer wil doen. Er zijn maatjes-projecten bij de bibliotheek. Zoals voorlezen aan kinderen of regelmatig praten met immigranten. Nadeel daarvan is dat je élke week moet. En ik ben bang dat ik dat niet trek. Daarnaast vind ik het lastig om me op m'n vrije dag vast te leggen. Vandaar dat ik ooit koos voor vrijwilligerswerk dat wel regelmatig, maar niet elke week is. 

Natuurlijk helpt het loslaten van boeken niet direct tegen laaggeletterdheid. Een laaggeletterd persoon zal de boeken waarschijnlijk laten liggen. Maar gratis toegang tot boeken, kan wel leiden tot meer lezen en daardoor betere geletterdheid. Hoop ik. En misschien is het vinden van een boek een aanmoediging tot lezen, ook voor mensen die niet makkelijk lezen. 

Hopelijk is het weer goed genoeg om boeken ergens op bankjes te leggen. Dat blijven de leukste wilde vrijlatingen. Een minibieb voelt wat vertrouwder. Dan hoef je niet zo bang te zijn dat een boek in de afvalbak belandt of in de bosjes. 

Ik zou willen dat ik meer kon doen om mensen te helpen in dit opzicht. Lezen is altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest en bovendien is het een belangrijk onderdeel van de maatschappij. Bijna alles gaat tegenwoordig via internet en je moet al kunnen lezen om daarmee om te leren gaan. (denk ik) Het lezen heeft mijn leven enorm verrijkt én het is een fijne hobby, wanneer je niet zo mobiel (meer) bent. De minibieb staat in elk geval vol met verse boeken. 

 

 (de Engelstaligen staan een plankje lager)